Το τίμημα της σχέσης που πρέπει να πληρώσουν τα κορίτσια είναι να κρατούν τις αληθινές τους σκέψεις για τον εαυτό τους

« Στο βιβλίο του «Το λάθος του Καρτέσιου» (1994), ο Damasio αναφέρει τα ευρήματα της έρευνάς του στη νευροβιολογία. Ο καρτεσιανός διαχωρισμός μεταξύ λογικής και συναισθήματος, που για πολύ καιρό θεωρούνταν εκ των ων ουκ άνευ του ορθολογισμού, αποδεικνύεται αντίθετα ότι είναι μια εκδήλωση εγκεφαλικής βλάβης ή τραύματος..»

«Αφήνει ανέπαφη την ικανότητα για λογική επαγωγή, την ικανότητά μας να λύνουμε λογικούς γρίφους, αλλά εμποδίζει την ικανότητά μας να συλλογιζόμαστε επαγωγικά, να μαθαίνουμε από την εμπειρία και έτσι να πλοηγούμαστε στον ανθρώπινο κοινωνικό κόσμο..»

«Στο βιβλίο της Trauma and Recovery (1992), η ψυχίατρος Judith Herman κάνει μια παρόμοια επισήμανση. Ο διαχωρισμός του εαυτού από τις σχέσεις, που κάποτε θεωρούνταν ως μια κίνηση από την εξάρτηση στην ανεξαρτησία και γιορταζόταν ως χαρακτηριστικό γνώρισμα της ωριμότητας, είναι στην πραγματικότητα ένα υπόλειμμα τραύματος, η απάντηση του εαυτού στην εμπειρία του να έχει κατακλυστεί..»

« Ήταν η ακρόαση των κοριτσιών, ωστόσο, που επέστησε την προσοχή μου στην έμφυλη φύση αυτών των διαχωρισμών και πόσο αναπόσπαστο είναι σε μια ιεροτελεστία μετάβασης που θα θέσει σε κίνδυνο την ικανότητα των παιδιών να ζουν σε σχέση με τον εαυτό τους και με τους άλλους…»

«Αποκόπτοντας τη σκέψη («αρσενικό») από το συναίσθημα («θηλυκό») και διαχωρίζοντας τον εαυτό («αρσενικό») από τις σχέσεις («θηλυκό»), αυτή η βασισμένη στο φύλο κωδικοποίηση των ανθρώπινων ικανοτήτων δημιουργεί μια κρίση σύνδεσης. Αυτό που φαινόταν συνηθισμένο (να έχεις φωνή και να ζεις σε σχέση) γίνεται τότε εξαιρετικό..»

«Ήταν έφηβες* που τα έφεραν όλα αυτά στο φως!»

«Επειδή οι σχέσεις εξαρτώνται από το να έχεις φωνή και η κουλτούρα της πατριαρχίας εξαρτάται από τη σιωπή των γυναικών. Όπου η πατριαρχία είναι σε ισχύ και επιβάλλεται, η ανθρώπινη φωνή είναι μια φωνή αντίστασης..»

*Carol Gilligan είναι καθηγήτρια στο University of New York και έχει ασχοληθεί επιστάμενα με την ανάδειξη των «φωνών» των έφηβων κοριτσιών

** Το παρόν είναι ένα μικρό απόσπασμα απ’ το άρθρο της Carol Gilligan στο AEON