Συμβουλές για την προετοιμασία και τη βελτιστοποίηση των προϋποθέσεων για τον συνεργατικό διάλογο Harlene Anderson, Ph.D.

 

Τόσο η  πρόσκληση σε συμμετοχή,  όσο και η συνέχιση  του συνεργατικού διαλόγου απαιτεί μια αλλαγή στον προσανατολισμό.

Ο προσανατολισμός βασίζεται σε παραδοχές που προέρχονται από την θεωρία του μεταμοντερνισμού και άλλες σχετικές θεωρίες.
Οι συνθήκες για συνεργατικό διάλογο καθώς  και η στάση εκείνου που απευθύνει την πρόσκληση σε συνεργατικό διάλογο προέρχονται από τις παρακάτω παραδοχές:

• Οι συνθήκες διαπλέκονται, καμιά  δεν μπορεί να σταθεί μόνη της.
• Η αλλαγή στον προσανατολισμό οδηγεί με φυσικό τρόπο τις δράσεις που προσκαλούν σε  συνεργατικό διάλογο.
• Ο διάλογος δεν απαιτεί συγκεκριμένα  προσωπικά χαρακτηριστικά ή επαναλαμβανόμενες δεξιότητες.

Ο διάλογος απαιτεί συνεργατικό σχέδιο.

• Η συνεργατική σχεδίαση είναι μέρος της διαδικασίας της συν-δημιουργίας καινοτομίας  στο νόημα, την κατανόηση και τη δράση.
• Η συνεργατική σχεδίαση απαιτεί την πρόσκληση, τη μάθηση και τον σεβασμό στην  εμπειρία του άλλου ατόμου.
• Κάθε διάλογος είναι μοναδικός  για τους συμμετέχοντες, τις καταστάσεις, τις περιστάσεις και την ημερήσια διάταξη.
• Ο διάλογος είναι μια φυσική, αυθόρμητη δραστηριότητα που πραγματοποιείται κάθε στιγμή.
• Μπορείτε να προετοιμαστείτε  για  διάλογο, αλλά δεν μπορείτε να σχεδιάσετε ή να προ-κατασκευάσεται τον διάλογο.
• Ο διάλογος δεν μπορεί να γίνει σε στάδια, η διαδικασία του διαλόγου δεν είναι διαδοχική ή επαναλαμβανόμενη.
• Ο διάλογος δεν μπορεί να “εφαρμοστεί”, ενορχηστρωθεί ή να αποτελέσει αντικείμενο διαχείρισης.

Οι διαφορές είναι κρίσιμης σημασίας για τον διάλογο.

• Οι διαφορές, όπως στην  ένταση, τη σαφήνεια, την αβεβαιότητα κλπ είναι απαραίτητες για έναν παραγωγικό διάλογο.
• Ο διάλογος είναι πολυδιάστατος.
• Κάθε συνάντηση – σχέση και συζήτηση – είναι μέρος του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος των συμμετεχόντων.
• Ο διάλογος συνεπάγεται την πολλαπλότητα των φωνών, των παρόντων και των απόντων.
• Το πλαίσιο είναι το σκηνικό για τον διάλογο: Το ιστορικό, πολιτιστικό, οργανωτικό, σχεσιακό πλαίσιο.

Ο διάλογος απαιτεί:

• To να μιλάς, να ακούς και να αποκρίνεσαι.
• Την πλήρη εμπιστοσύνη και την ικανότητα να είσαι ανοικτός  στην άλλη άποψη  και τη διαφορετικότητα.
• Να μην υποθέτεις ότι ξέρεις τι εννοεί το άλλο άτομο, να μην συμπληρώνεις τα κενά ή τα στοιχεία της ιστορίας του άλλου ατόμου με ότι πιστεύεις ότι είναι πίσω από την ιστορία.
• Να ελέγχεις για να βεβαιωθείς  ότι έχεις  κατανοήσει την οπτική γωνία του άλλου όσο καλύτερα μπορείς. Η κατανόηση δεν σημαίνει συμφωνία.
• Χρόνο για εσωτερική και εξωτερική συζήτηση.
• Χρόνο για εσωτερικούς  και εξωτερικούς αναστοχασμούς.
• Παύσεις και σιωπές. Παρέχουν ευκαιρία για προβληματισμό, εσωτερική συζήτηση και προετοιμασία για ομιλία.

Source: http://www.harleneanderson.org/