Θα μπορούσε βέβαια η ζωή να είναι το νόημα από μόνη της. Η πίστη βοηθάει σε αυτή την κατεύθυνση. Η πίστη στην αφθαρσία της ψυχής, η πίστη στη μεταθανάτιο ζωή και την ουράνια δικαίωση. Οι Χριστιανοί πιστεύουμε πως υπάρχουν όλα αυτά. Αλλά όχι εδώ και όχι τώρα.

Οι υπαρξιστές φιλόσοφοι  όπως ο Nietzsche και ο  Kierkegaard αντίθετα,  δεν πιστεύουν  πως η ζωή έχει κάποιο αυθύπαρκτο νόημα. Το νόημα είναι σύμφωνα με  την  δική τους ανάγνωση,  προσωπική ευθύνη και καθήκον. Το νόημα είναι αυτό που ο καθένας από εμάς  αποδίδει στη ζωή του.

Τα σημαντικά πράγματα, οι σημαντικές σχέσεις, οι αξίες, τα ιδανικά, τα όνειρα και οι ελπίδες μας. Τα νοήματα κοιτάνε μπροστά και πίσω στο χρόνο.
Έρχονται από το παρελθόν  σαν αόρατες κλωστές που μας δένουν με τους προγόνους. Σαν μύθοι και σαν  αφηγήσεις της οικογενειακής ιστορίας, φαντάσματα και σκιές, φωτεινές και θλιβερές  στιγμές του απώτερου και μακρινού, μέσα από διηγήσεις, ονόματα, τοπωνύμια και χάρτες, μέσα από συνταγές και μυστικά μορφοποιούνται σαν σχήματα σχέσεων και συμπεριφορών που  προσδίδουν στο άτομο  μια έννοια συνέχειας και επάρκειας.

Κάποιες φορές όμως είναι ορισμένα τραυματικά  γεγονότα  που προκαλούν  τη ρήξη και την ασυνέχεια, που σκορπίζουν  στα τέσσερα σημεία της ψυχής εικόνες κι αισθήσεις, κάθε έννοια εμπιστοσύνης και ασφάλειας.

Τίποτε δεν είναι πια  όπως πριν. Ότι γέμιζε αγάπη και σιγουριά το Είναι τώρα έχει γίνει πηγή αφόρητου πόνου, άγχους και ματαίωσης. Έπειτα  ακολουθεί η απέλπιδα προσπάθεια επιβίωσης. Που αναγκαστικά θα  περιορίσει την πολυπλοκότητα των συναισθημάτων, ορίζοντας μονάχα τα βασικά που ακουμπάνε στις αρχέγονες συγκινήσεις του σώματος.

Μια  προσπάθεια απαρτίωσης σε ότι απέμεινε μετά  τον κατακερματισμό και τη διάσπαση. Το άτομο κλείνεται για να μη σκορπίσει στη ψύχωση. Παγώνει εσωτερικά για να κρατήσει υπό  έλεγχο ένα τραύμα που αιμορραγεί. Και το κενό (η απουσία συναισθημάτων)  να αιωρείται μέσα του. Το βάραθρο που καταπίνει αχόρταγο τα νοήματα, τα σημαντικά και σημαίνοντα της ζωής που δεν βρίσκουν κάπου να πατήσουν και καταρρέουν ατέρμονα.

Αυτό είναι το κόστος  για να μην βιωθεί  ξανά αυτός ο  απίστευτος πόνος της μνήμης.

Έτσι αργά αλλά σταθερά  το άτομο  σταματάει να αισθάνεται για να μην θυμάται, προκαλεί το πόνο για να νοιώσει, επιθυμεί την καταστροφή για να προσποιηθεί ότι υπάρχει, χρησιμοποιεί παρηγοριές για να ζεσταθεί,  προσπαθεί κάποτε να σκοτώσει τον εαυτό του  για να θυμηθεί (και να θυμίσει!) πως μόνο οι ζωντανοί έχουν αυτή την επιλογή. Μα το παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν ήρθε ακόμη.

Ο χρόνος  βέβαια λένε πως  είναι γιατρός. Δεν ξέρω,  μπορεί. Δεν είναι σίγουρα νεκροθάφτης. Τίποτε δεν σβήνει οριστικά μέσα μας, τίποτε δεν πεθαίνει πριν καταφέρουμε να θρηνήσουμε γι αυτό, πριν να φιλήσουμε τα τραύματα μας για μια τελευταία φορά.

Ας  συνοδεύσουμε λοιπών το χθες εκεί που δικαιωματικά ανήκει. Η ψυχοθεραπεία  μπορεί να μας συνοδεύσει στο δύσκολο αυτό ταξίδι!