Γυναικοκτονίες

Η ανάλυση του προφανούς

Άλλο ένα έγκλημα. Από εκείνα που θα μετρήσουν πολλά χτυπήματα σε πληκτρολόγια και οθόνες κινητών. Όλοι θέλουμε να γράψουμε κάτι, όλοι θέλουμε να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας, την συναισθηματική μας φόρτιση, την συμπαράσταση μας στην οικογένεια που πενθεί. Αλλά τι να γράψεις ακριβώς? Τι να πεις που να μην φανεί κοινότυπο και τετριμμένο. Και τι να γράψεις το διαφορετικό σε σχέση με ότι είχες γράψει για τα εγκλήματα που προηγήθηκαν, τι να γράψεις ώστε να μην εξαντληθείς μπρος στα εγκλήματα που θα ακολουθήσουν?

Πιθανά δεν γίνεται. Και δεν γίνεται καθόσον η συζήτηση εξαντλείται στα αυτονόητα. Και τα αυτονόητα είναι δύσκολα καθότι σου προσθέτουν βάρος και μάλιστα βάρος δυσανάλογο σε σχέση με το ειδικό βάρος τους! Αυτονόητος λοιπών ο σεβασμός. Ο σεβασμός στη γυναίκα. Την εποχή που ανθεί το εμπόριο λευκής σαρκός (ενδιαφέρον ότι το λευκό περιχαρακώνει την χρωματική απόχρωση του εγκλήματος), η βιομηχανία του sex, η μηχανιστική αντίληψη του έρωτα, οι εφήμερες σχέσεις. Η συμπόνοια και η κατανόηση ως αυτονόητα επίσης. Σε μια εποχή που εξυψώνει την ατομικότητα, τον ανταγωνισμό, την επικράτηση, τον αφανισμό του άλλου, του αδύναμου, του μειονεκτικού.

Η “αγία” Ελληνική κοινωνία

Στην ¨αγία” Ελληνική κοινωνία. Την κοινωνία των εγκλημάτων που γίνονται πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες και διαιωνίζονται μέσα από σφραγισμένα στόματα και αυτιά και σφαλισμένα μάτια. Στην κοινωνία που μαθαίνει στα αγόρια και τα κορίτσια της τον έρωτα -πρωτίστως αν όχι αποκλειστικά- στην ανταλλακτική του διάσταση. Για τα αγόρια, μια επίσκεψη με τον “περπατιάρη” πατέρα στις “Ρωσίδες”! Και αν πει κάποιος ότι δεν είναι πλέον τόσο συνηθισμένες οι σχετικές τσάρκες θα απαντήσω πως δεν έχει πια και τόση σημασία. Το αφήγημα τους είναι τόσο ζωντανό, τόσο δυνατό και σύγχρονο στην νέο-ελληνική κοινωνία που γίνεται στίχος της λαϊκής μούσας και χορεύεται ως βαρύ ζεμπέκικο, με τσιγάρο σέρτικο σε άδοντα χείλη.

Για τα κορίτσια επίσης η μοίρα είναι προδιαγεγραμένη. Ένας καλός γαμπρός και αναλόγως της ομορφιάς ένας πλούσιος καλός γαμπρός. Για να μας βγάλει από το τέλμα και το αδιέξοδο των επιλογών μας. Και να μας προσφέρει εγγόνια, θυσία στον βωμό της διαιώνισης του υπέρτερου γονιδιακού αποτυπώματος της φυλής μας. Και τίποτα λιγότερο δεν θα μπορούσε εύλογα να αντιστοιχεί στους, κατά την κοινή (μας) ομολογία, εξυπνότερους ανθρώπους του πλανήτη! Και τα αγόρια μας συνεχίζονται να εκπαιδεύονται στο σχήμα (γυναίκες – ανταλλακτικά της ηδονής), κατά συνθήκη πόρνες με ορισμένες ελάχιστες εξαιρέσεις όπως η μάνα, η αδερφή μας και η κόρη μας, ενώ τα κορίτσια μαθαίνουν (άρρητα φυσικά), ότι μπορούν να είναι ανταλλακτικά της ηδονής αρκεί να δέσουν “με τα μαγικά τους ξόρκια” τον κατάλληλο.

Και το ερωτικό παιχνίδι εκφυλίζεται σε μια μονομαχία στην αρένα της αρσενικής υπεροχής με έπαθλο την κάθε “γυναίκα τρόπαιο” άξιο στολίδι του μικροαστικού καθιστικού παρέα και ευγενή συντροφιά των άλλων θηραμάτων των ομαδικών μας ονειρώξεων (βλ. πτυχία, βεβαιώσεις σπουδών, πιστοποιήσεις γλωσσομάθειας, μετάλλια κολυμβητικών αγώνων κλπ).

Πέρα απο το αυτονόητο

Και πέρα από το αυτονόητο? Τι υπάρχει πέρα από το αυτονόητο? Γιατί οι άνθρωποι αποφεύγουμε να μιλάμε για την αγάπη. Για είμαι ο “δικός” σου, ο ¨έτσι” (που λέγαμε στα 80’s), το γκομενάκι, το crush, η καψούρα? Γιατί ανταλλάσσουμε το συναίσθημα με το πάθος του απόντος αντικείμενου ή γιατί το αντικείμενό του πάθους είναι μια προσωρινή υποκατάσταση (μια καβάτζα) για τον “αληθινό” έρωτα που πιθανολογούμε πως κρύβεται κάπου ανάμεσα στις μύριες συνεπαγωγές των τελειομανιακών του κριτηρίων. Γιατί από το εμείς προτιμάμε το εγώ κι εγώ. Και αντί της σχεσιακής συν εξέλιξης επιλέγουμε τις παράλληλες πορείες των τεμνόμενων συγκυριών.

Και τι γίνεται άραγε όταν τα πράγματα στραβώνουν? Όταν οι τέμνουσες πορείες οδηγούν σε σύγκρουση? Τι γίνεται όταν το πάθος μετατρέπεται σε οργή? Όταν το αντικείμενο φεύγει από την σφαίρα της αναπαράστασης για να λάβει την θέση του μισητού εμποδίου ανάμεσα στο τεράστιο αλλά παραπληγικό μας Eγώ και εκείνον τον σωτήριο έρωτα της επόμενης στροφής? Και ποια η μοίρα της άτυχης που αναλαμβάνει να πληρώσει το κόστος για την κατάρρευση μιας ακόμη αντρικής ψευδαίσθησης!

Συνήθως η απαξίωση, ή χλεύη και ο εξευτελισμός μέσω της εκδικητικής πορνογραφίας. Στις ακραίες (αλλά όχι σπάνιες) περιπτώσεις η φρικιαστική εξαργύρωση των δικαιωμάτων κυριαρχίας .Η εξαύλωση, ο θάνατος. Γνώριμο φαινόμενο στην κοινωνική ψυχολογία έχει μελετηθεί διεξοδικά σε συνθήκες πολέμου. Μπορείς άνετα να αφαιρέσεις την ζωή ενός όντος που θεωρείς λιγότερο ανθρώπινο από εσένα. Για να φτάσουμε εκεί έχει δουλέψει η κρυφή ιδεολογία του μισογυνισμού η τόσο βαθιά ριζωμένη στα ήθη, τις παραδόσεις , τα λαϊκά αφηγήματα και τις κοινωνικές πρακτικές. Φαντάζομαι γνωρίζετε ποια μας στέρησε τον παράδεισο. Παλιά ιστορία βέβαια. Ας πάμε σε κάτι σύγχρονο. Μήπως γνωρίζετε ότι οι Ελληνίδες δεν μπορούν να μπουν σε εκκλησία τις ημέρες που έχουν έμμηνο ρύση ! Ο λόγος ! Γιατί είναι βρώμικες!!!

Το πνεύμα της εποχής

Παράλληλα με την πατροπαράδοτη πατριαρχία εμφανίζεται το νιχιλιστικό πνεύμα της εποχής. Οι γυναικοκτονίες έχουν ως πρωταγωνιστές νέους άντρες, αγόρια της εποχής τους, κατά τεκμήριο μορφωμένους και όμορφους, επιθυμητούς από το αντίθετο φύλο. Όλα αυτά τα αγόρια -δολοφόνοι θα περιμέναμε να έχουν αναπτύξει επαρκή αντισώματα απέναντι στην αφελή πατριαρχική ιδεολογία. Αλλά όχι!

Τα εγκλήματα τους είναι εγκλήματα του ναρκισσιστικού πρότυπου της εποχής που θέλει τον άντρα κυρίαρχο κατακτητή και επομένως εντελώς ανίκανο να αγαπήσει, να συνδεθεί, να νοιώσει, να μοιραστεί, να ονειρευτεί από κοινού με μια σύντροφο στο πλάι του.

ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΙΚΑΝΟ ΝΑ ΔΕΧΤΕΙ ΤΟ ΟΧΙ- ΤΗΝ ΑΠΟΡΡΙΨΗ- ΤΗΝ ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΠΟΥ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ΩΣ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΙΣΟΤΙΜΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Γιατί έχουμε κάθε δικαίωμα να εγκαταλείπουμε αλλά καμία υποχρέωση να αντέξουμε την εγκατάλειψη με αξιοπρέπεια .

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΚΟΜΑΘΗΜΕΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑΝ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

Γιατί δεν έχουμε καλά καλά ξεκαθαρίσει μέσα μας αν η αληθινή εμπειρία είναι εν τέλει ο αποθησαυρισμός των όμοιων ή η εκλεκτική συλλογή των διαφορετικών και πολυποίκιλων. Καθότι ο έρωτας της εποχής είναι ένας έρωτας βουλιμικός και τελειομανής. Ακόρεστος, ανίκανος να αισθανθεί, εμμονικός και αυτοαναφορικός. Γιατί οι σχέσεις (και οι σχεσιακές εμπειρίες) έχουν αριθμητικό πολλαπλασιαστή και λειτουργούν με ποσοτικά κριτήριά. Το περισσότερο, το καλύτερο. Μια εποχή της μεζούρας, του υποδεκάμετρου, του excell των προσώπων/αριθμών και του σταγονόμετρου για τα συναισθήματα.

Και όσο κι αν ακούγεται κοινότυπο οι κάπως βαρετές και χαμηλής διέγερσης έννοιες του σεβασμού και την αγάπης παραμένουν το μοναδικό ανάχωμα απέναντι στην βία, απέναντι στην εκμετάλλευση και την κακοποίηση των γυναικών. Μέχρι τουλάχιστον να επιτελεστεί η αλλαγή της στάσης ζωής που θα καταστήσει τα αυτονόητα, αυτονόητα. Και για να γίνει αυτό απαιτείται πραγματική παιδεία (και όχι μόρφωση) και κυρίως απαιτείται παραδειγματική συμπεριφορά που θα λειτουργεί ως πρότυπο για τις νέες γενιές.

Αλλά που διδάσκεται η συμπεριφορά σεβασμού και αγάπης, η συμπεριφορά ανοχής απέναντι στο διαφορετικό? Στις οικογένειες που μεγαλώσαμε, μήπως σε εκείνες τις οικογένειες που φτιάξαμε για τα παιδιά μας, στο ακραία ανταγωνιστικό σχολείο της αριστείας και της βαθμοθηρίας, στην εκκλησία που ασχολείται με οτιδήποτε άλλο απ το να διδάσκει την αγάπη και της αποδοχή του άλλου, στο στρατό του μάτσο αρσενικού πολεμιστή, στο επαγγελματικό περιβάλλον του γλειψίματος και της ρουφιανιάς , στους influencers of any kind! “Η φάση στράβωσε” είπε ο δολοφόνος. Δυστυχώς για όλους μας δεν στράβωσε. Πήγε τόσο ευθύβολα όσο ένα βέλος που χτυπάει το κέντρο του στόχου του.