Είναι η εποχή της “σύνθεσης” ενός μετα- αφηγήματος που η ψυχοθεραπεία αναγνωρίζεται ως μια απαρτίωση πολλών και διαφορετικών εργαλείων (tools ή modules), τα οποία προέρχονται απο σχολές σκέψης και πρακτικής οι οποίες μπορεί να είναι ανταγωνιστικές ή ακόμα και ασύμβατες μεταξυ τους.
Μια κατακερματισμένη και μηχανιστική συρραφή τεχνικών και πρωτοκόλλων απ’ την οποία απουσιάζει το θεωρητικό υπόβαθρο, οι γόνιμες υποθέσεις, ο στοχασμός στη βάση μιας μεθόδου κι ενός επιστημονικού παραδείγματος.
Στην χώρα του “οτι δηλώσεις είσαι” το μοντέρνο τρέντ είναι ” Συνθετικός ψυχοθεραπεύτης”.
Για να είσαι συνθετικός θα πρέπει να κατέχεις εις βάθος το κάθε επιμέρους! Θα πρέπει να εισαι σε θεση να διαχωρίσεις, να διαφοροποιήσεις, να βρείς τις κοινές συντεταγμένες των στοιχείων, θα πρέπει να μπορείς να εμπεριέχεις τις αντιφάσεις ώστε μέσα απ την πολυφωνία και την αντι-φωνία να καταλήγεις σε ενα λόγο συνεντικό εμπεριεκτικό και σε μια πρακτική με αρχή, μέση και τέλος.
Συνθετικός στην ψυχοθεραπεία σημαίνει πορεία ζωής και πρακτικής οχι αφετηρία. Συνθετικό στην ψυχοθεραπεία είναι κάθε κομμάτι ενος δυσεπίλυτου πάζλ και οχι ενα μίξερ για κάθε εύληπτο (και ευπώλητο) χυλό που σερβίρεται αριστερά δεξιά στα διάφορα κέντρα αριστείας.
Art: Alexander Liberman Synthesis n.d. (MOMA Collection)