Η σεξουαλική κακοποίηση προκαλεί ένα πλήθος αρνητικών επιπτώσεων στα παιδιά. Τραυματίζει ανεξίτηλα το σώμα και την ψυχή τους και αφήνει ουλές ανθεκτικές στο χρόνο και την θεραπεία.
Ιδιαίτερα η σεξουαλική κακοποίηση που γίνεται εντός της οικογένειας επιφέρει τις μέγιστες αρνητικές επιπτώσεις, στο βαθμό που εκτός των άλλων υπονομεύει με καταστροφικό τρόπο την αίσθηση ασφάλειας και την εμπιστοσύνη, βασικά χαρακτηριστικά των υγιών σχέσεων.
Το παιδί για να αντιμετωπίσει το πόνο και την σύγχυση κατασκευάζει γνωστικά σχήματα που περιγράφουν τον εαυτό με τα πιο μελανά χρώματα της απαξίωσης, της αυτομομφής, της ντροπής και του θυμού.
Ο μπαμπάς είναι καλός, για να μου κάνει αυτό που μου έκανε, εγώ φταίω
Δεν είμαι άξια να αγαπηθώ
Οι σχέσεις πονάνε
Αν εμπιστευτώ, θα με εκμεταλλευτούν
Τα σχήματα αυτά, απότοκα της διπολικής παιδικής σκέψης αλλά και της ανάγκης για επιβίωση σε ένα δυσμενές περιβάλλον, σταθεροποιούνται καθώς ακολουθούν την πορεία προς την ενήλικη ζωή.
Όλα τα είδη των σχέσεων (φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές) συνωστίζονται μέσα σε αυτό το στενό- κενό συναισθημάτων- καλούπι. Διάχυτος ερωτισμός, σαγήνη, χειριστικές μανούβρες, δραματοποίηση, απαξίωση και εξιδανίκευση, όλα στην υπηρεσία της μιας και μοναδικής ανάγκης .
Να επιβεβαιωθούν τα βασικά σχήματα της αναξιότητας του εαυτού.
Το σχετίζεσθαι με τους άλλους δεν είναι στην περίπτωση αυτή ζήτημα επιλογής. Από ένα πλήθος ενδεχόμενων επιλογών το παιδί θα επιλέξει να συνδεθεί με τον τρόπο που έμαθε στο κακοποιητικό περιβάλλον που μεγάλωσε. Πείθει τον αυτό του ότι είναι ανάξιο, διαβολικό, ότι έχει ένα σκοτεινό και πανούργο κομμάτι που ζει για να τιμωρεί. Είναι πλέον σίγουρο ότι ήρθε στην ζωή για να καταστρέφει και να καταστρέφεται. Σύντονα με τα παραπάνω η συμπεριφορά θα ρυθμιστεί κατάλληλα ώστε, δίκην αυτοεκπληρούμενης προφητείας, να προκαλέσει αργά ή γρήγορα το μέγιστο φόβο. Τη μοναξιά και την εγκατάλειψη.
Με τον τρόπο αυτό, ο Άλλος δεν προσκαλείται στη ζωή του παιδιού και αργότερα της ενήλικης γυναίκας, ως σύντροφος, φίλος ή συνεργάτης, αλλά ως θεατής στο δράμα της κατακερματισμένης ύπαρξης.
Δεν γίνεται αρωγός και συνοδοιπόρος στη ζωή αλλά κυματοθραύστης συναισθημάτων, αντικείμενο φθόνου, πόθου, λατρείας, μίσους, εξιδανίκευσης και απαξίωσης.
Όπως ακριβώς υπήρξε κάποτε και το πρωταρχικό αντικείμενο
Και οι σχέσεις αντιμετωπίζονται με όρους αντοχής και απόστασης. Πόσο θα αντέξεις δίπλα μου; Αν είσαι κοντά μου πονάω και αν φύγεις μακριά φοβάμαι! Ως αποτέλεσμα ο βαθύς υπαρξιακός πόνος της πρωταρχικής απόρριψης συνεχώς πυροδοτείται από την αδυναμία για σχέσεις με συναισθηματικό δέσιμο και ουσία. Στον βαθύ πόνο της κακοποίησης προστίθεται και ο καθημερινός πόνος της ανυπαρξίας νοήματος.
Και αρκεί μια σταγόνα, ένα μεγάλο ή μικρό από τα καθημερινά για να ξεχειλίσει το ποτήρι.
Τότε ο πόνος γίνεται αφόρητος καθώς ξεσπάει με βία απέναντι στον – ανάξιο- εαυτό. Αυτοτραυματισμοί, ριψοκίνδυνες συμπεριφορές, απόπειρες. Κι ο θάνατος ακόμη δεν φαντάζει τόσο αποκρουστικός, όχι τουλάχιστον περισσότερο από μια αβίωτη ζωή.
Η Θεραπεία σε αυτή την φάση, δεν είναι θεραπεία με το λόγο. Είναι περισσότερο θεραπεία με την παρουσία.
Είμαι εδώ για εσένα και είμαι ικανός να αντέξω τον δικό σου πόνο σου και τον δικό μου φόβο της ευθύνης.
Δεν σε κρίνω.
Πίσω από όσα κάνεις ( που βάσει των συνθηκών είναι κατανοητά) υπάρχει η τραυματισμένη ψυχή που χρειάζεται φροντίδα.
Τα λόγια – και οι τεχνικές- μπορούν να περιμένουν….