To δύσκολο στην θεραπεία είναι ότι πολλές φορές δεν είσαι σε θέση να διακρίνεις ανάμεσα στις αιτίες και τις αφορμές. Έτσι στις περιπτώσεις που υποπτεύεσαι ότι η θεραπεία χρησιμοποιείται ως άλλοθι, ειναι αδύνατον να ξέρεις αν συνεργείς στη διαιώνιση της συνειδητά ή ασυνείδητα “επωφελούς” διαταραχής ή αν αντίθετα το τέλος θα μπορούσε να προκαλέσει στον θεραπεύομενο σου την αστάθεια που είναι προάγγελος της -όποιας- αλλαγής. Γιατί ειναι δύσκολο να διαχειριστείς το ενδεχόμενο η αδράνεια να προκαλέσει βλάβη, φυσικά εν αγνοία σου ακόμη και εν αγνοία του πελάτη σου. Η θεραπευτική σχέση, όπως και όλες οι άλλες σημαντικές σχέσεις δημιουργούν μια δική τους δυναμική που συχνά (αν όχι πάντα) ξεπερνάει κατά πολύ τους λόγους για τους οποίους φτιάχτηκε. Ο άνθρωπος απέναντι σου δεν ειναι απλά ο πελάτης κατά την έννοια του πελάτη του υδραυλικού, του μηχανικού αυτοκινήτων ή ακόμη και του ορθοπεδικού.Μοιράζεσαι μαζί του σκέψεις, όνειρα, προσδοκίες. Ακούς τις ιστορίες του, φροντίζεις τα τραύματα του, αγκαλιάζεις την ψυχή του. Φτιάχνεις δικά σου σχήματα σε σχέση με το καλό της ζωής του.Δεν προσπαθείς να του τα επιβάλεις προφανώς, απ την άλλη το να είσαι θεραπευτικά ουδέτερος, το να μην ξέρεις, ανήκει στην σφαίρα της ουτοπίας.Και ξέρεις και προσπαθείς! Απλά μερικές φορές η σχέση μοιάζει από ένα σημείο και μετά να υπηρετεί την σχέση και όχι τον σκοπό της. Συνδέεσαι με ανθρώπους είσαι άνθρωπος. Είναι φυσικό. Άλλα που ειναι το όριο; Μέχρι ποιο σημείο μπορεί κάποιος να ρισκάρει; Πώς μπορεί να ειναι βέβαιος σε αυτές τις περιπτώσεις ότι δεν παγιδεύεται άθελα του-παγιδεύουντας ταυτόχρονα τον άνθρωπο του οποίου φέρει την θεραπευτική ευθύνη; Ποιο είναι το περίφημο στατιστικό σημείο αποκοπής; Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως ειναι απλό. Δεν έχεις παρά να ρωτήσεις τον θεραπευομένο σου. Και αυτό όμως δεν αρκεί, στο βαθμό που οι άνθρωποι (ιδίως οι έφηβοι και νεαρής ηλικίας ή όσοι έχουν εξαρτητική προσωπικότητα), μπορούν να σου πουν χίλια καλά λόγια απ την ανάγκη τους, η οποία δεν ειναι αναγκαστικά θεραπευτική αλλα πρωτίστως σχεσιακή.
Κάποτε ένα παιδί μου είχε αναφέρει πως είχα γίνει τόσο σημαντικός για εκείνο που σταμάτησε να μου λέει τα άσχημα, γιατί φοβόταν την απόρριψη. Η καταστροφή της τελειότητας. Η σχέση που έγινε τόσο καλή ώστε να είναι αναποτελεσματική!
Νομίζω το είχε πει ο Jung πως η ψυχοθεραπεία ειναι μια εκπαίδευση αντοχής στην αβεβαιότητα..