Έχω την τύχη να παρακολουθώ ένα πολύ ενδιαφέρον, κατά την άποψη μου, εισαγωγικό σεμινάριο στο Νεύρο – Θυμικό Σχεσιακό Μοντέλο (The NeuroAffective Relational Model™, ΝΑRM) που είναι μια προηγμένη κλινική εκπαίδευση για τους επαγγελματίες ψυχικής υγείας που εργάζονται με το σύνθετο τραύμα.
Για τις εντυπώσεις μου από την παρέμβαση θα αναφέρω διεξοδικά σε μια από τις επόμενες αναρτήσεις μου. Προς το παρόν θα ήθελα απλά να σχολιάσω πάνω σε μια καίρια παρατήρηση του εκπαιδευτή Michael Mokrus, για την προσπάθεια που καταβάλουμε οι θεραπευτές για κάποιους απ’ τους θεραπευόμενους μας:
“ΠΟΤΕ ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΑ ΑΠ’ ΟΣΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ Ο ΠΕΛΑΤΗΣ ΣΟΥ”.
Αν προσπαθώ υπερβολικά ο λόγος που το κάνω είναι δικός μου και ανάγεται στην σκληρή ανάγκη μου να είμαι ένας “τέλειος” θεραπευτής, πιθανά για να αντιπαλέψω τις δικές μου εσωτερικές φωνές ανεπάρκειας ή για να εκπληρώσω την ναρκισσιστική ανάγκη μου να είμαι ο καλύτερος -αν όχι ο μόνος- θεραπευτής εκεί έξω!
Και όσο αφορά τον πελάτη μου εκείνο που ουσιαστικά τον μαθαίνει η στάση μου είναι πως υπάρχει το ενδεχόμενο να κάνω εκ μέρους του το περισσότερο της δουλειάς που έχει -αποκλειστική- ευθύνη να κάνει εκείνος για τον εαυτό του.
Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά τροφοδοτώ διαρκώς την εξάρτησης του, γινόμενος το πρότυπο της ανάγκης του να συνεχίσει να ψάχνει για ανθρώπους που θα συνεχίσουν το έργο της ανάληψης των ευθυνών της δική του ζωής.
Το τελικό αποτέλεσμα των παραπάνω; Η θεραπεία αντί να είναι δρόμος ωρίμανσης για τους ανθρώπους γίνεται άλλη μια αιτία καθήλωσης σε ανώριμα αναπτυξιακά στάδια και παιδικόμορφες συμπεριφορές ανευθυνότητας και εκμετάλλευσης.
Όσον αφορά τέλος τις “αγνές” μου προθέσεις! Ο δρόμος για την κόλαση είναι λένε στρωμένος από δαύτες..