Αν υπάρχει μια ταμπέλα που με εκνευρίζει αφόρητα στους ανθρώπους είναι το “τοξικός”. Κάτι σαν κοινωνικό απόβλητο. Και οι σχέσεις μας (των μη τοξικών) με αυτούς τους τοξικούς ανθρώπους χαρακτηρίζονται ως τοξικές ή επιβλαβείς ή ραδιενεργές.

Όλοι είμαστε τοξικοί, όπως είμαστε και ιαματικοί. Και ενδέχεται η “τοξικότητα” μας να μην έχει να κάνει με τις προθέσεις μας. Οι αγνές μας προθέσεις, η αγάπη μας για παράδειγμα μπορεί να γίνει ιδιαίτερα τοξική για ανθρώπους που μεγάλωσαν σε στερητικά περιβάλλοντα.

Η οργή μας ακόμη και το μίσος μας αντίθετα μπορεί, σε κάποιες συνθήκες, να αποδειχθούν βοηθητικές σε κάποιους άλλους.

Στην θεραπεία οι άνθρωποι ξανα- μαθαίνουν να εμπιστεύονται τα συναισθήματα τους, τον Αλλο, μαθαίνουν να αγαπούν, να ερωτεύονται. Όχι με τον τρόπο που κρίνουμε οι θεραπευτές πως θα όφειλα να το κάνουν και όχι τους ανθρώπους που – αν μας επιτρέπαν- θα διαλέγαμε για εκείνους.

Και δεν μας το επιτρέπουν- ευτυχώς- για να αποδείξουν πως η θεραπεία δουλεύει.

Η θεραπεία θέλει τον άνθρωπο ικανό να κρίνει τα της ζωής του. Η θεραπεία είναι ένα δώρο. Κι ο Θεραπευτής δεν είναι Θεός, δεν ποιεί τίποτε, δεν καθορίζει τις μοίρες και τις αποφάσεις των ανθρώπων. Είναι ένα είδος προφήτη, ιεραπόστολου, διαμεσολαβεί μεταξύ του θεραπευτικού λόγου και του ανθρώπου. Και κομίζει δώρα ακριβά και ευθύνες στους ανθρώπους. Τους δίνει το κλειδί να ανοίξουν τις σφραγισμένες πόρτες της ζωής τους, αλλά δεν τους αποκαλύπτει τι κρύβεται απο πίσω, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν ξέρει..

Πολλές φορές -ιδιαίτερα όταν δουλεύουμε με παιδιά – γινόμαστε “γονείς”. Και στην ψυχή των θεραπευμένων μας αποκτάμε τις μυθικές διαστάσεις ενός φαντασιακού Υπερεγώ που κρίνει, δικάζει και καταδικάζει συμπεριφορές και (κυρίως) συναισθήματα.

Όταν γινεται αυτο, ενα πράγμα έχει συμβεί. Έχουμε ξεφύγει απ τον θεραπευτικό μας ρόλο, έχουμε υποκύψει στην βολική πατερναλιστική πλάνη του ελέγχου και της εμπειρικής γνώσης.

Και τότε οφείλουμε να προσδιορίσουμε εκ νέου τη θέση μας στον σχεσιακό χάρτη. Και φυσικά -ανεξάρτητα των καλών μας προθέσεων- να ζητήσουμε συγνώμη. Οι Θεραπευόμενοι μας έχουν ευθύνη για τις επιλογές της ζωής τους και οφείλουν να απολογούνται μόνο στον εαυτό τους. Δεν ισχύει το ίδιο για τους θεραπευτές, Εμείς οφείλουμε να απολογούμαστε πρώτα στους θεραπευομενούς μας….