Μερικές σκέψεις για την σχέση θεραπείας και τέχνης (βασισμένο στις ιδέες του Α. Ταρκόφσκι)
"Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι τρόπος διατύπωσης πληροφοριών, τρόπος που υπάρχει εξ αντικειμένου και απαιτεί κάποια επαγγελματική ειδίκευση· σε τελευταία ανάλυση είναι η ίδια η μορφή της εμπειρίας του καλλιτέχνη, ο μοναδικός του και ολοδικός του τρόπος έκφρασης. Και η άχαρη λέξη «έρευνα» δεν ταιριάζει διόλου σε έναν νικηφόρο αγώνα κατά της βουβαμάρας, αγώνα που απαιτεί συνεχείς και υπεράνθρωπες προσπάθειες" A. Ταρκόφσκι
Μήπως το ίδιο δεν είναι η Ψυχοθεραπεία; Αυτή η μοναδική σχέση μεταξύ θεραπευτή - θεραπευομένου. Η σχέση που είναι εξ ορισμού δύσκολο να μπει σε φορμαλιστικές κανονικότητες, να διερευνηθεί στο βαθμό που να απολέσει την μοναδικότητα της και εν τέλει την δύναμή της.
Αλλά είναι η έρευνα στην θεραπεία άσκοπη ή και εν δυνάμει παραπλανητική;
Πιστεύω πως όχι, αρκεί να μην χάνουμε το δάσος για το δέντρο. Οι θεωρίες και οι τεχνικές είναι σχήματα σκέψεων για τις σχέσει ανάμεσα στα πράγματα. Αν χρησιμοποιηθούν ως είναι, δεν έχουν την απαραίτητη δυναμική να αντέξουν στον χρόνο, να αποκτήσουν άξια και νόημα.
Είναι κάτι σαν να ζωγραφίζεις στο κενό. Ο καμβάς του θεραπευτή είναι η θεραπευτική σχέση, χωρίς την σχέση δεν υπάρχει τόπος για να αναδειχθεί η τέχνη του.
Και απ' την άλλη ο θεραπευτής δεν μόνος με τις ιδέες του, συν-κατασκευάζει διαρκώς πραγματικότητες με τον θεραπευόμενο του. Δίνει και παίρνει, ζωγραφίζει αλλά και ζωγραφίζεται, ανακατεύει διαρκώς τα χρώματα στην παλέτα που από κοινού μοιράζεται με τον συν-καλλιτέχνη απέναντί του.
Κάθε τόσο μια νέα τεχνική προκύπτει, μια ριζοσπαστική σxολή σκέψης γεννιέται, συνήθως εναρμονισμένη με τις χρονικές και πολιτισμικές συγκυρίες της εποχής της. Η πρωτοπορία στην θεραπεία είναι πολύτιμη γιατί ανοίγει νέους δρόμους, ανακαλύπτει, προσθέτει στην επιστημονική σκέψη. Και αντιμετωπίζεται περίπου ως πανάκεια απ τους ειδικούς και το κοινό. Περνάει καιρός για να ανακαλύψουμε -ερευνητικά - ότι η αποτελεσματικότητα της ειναι πεπερασμένη και περίπου ανάλογης αποτελεσματικότητας με τις προηγούμενες.
"Έτσι, πέφτουμε στην παγίδα των μεταβατικών, συγκυριακών προτάσεων της στιγμής", λέει ο Ταρκόφσκι, και στην θεραπεία δεν έχει σημασία το στιγμιαία παγωμένο καρέ μιας πραγματικότητας, αλλά η διαχρονική σημασία της πρωταρχικής σκηνής της θεραπείας.
Δυο άνθρωποι που κάθονται αντίκρυ και κοιτάζονται στα μάτια.
Αν η δουλειά της τέχνης είναι ο νικηφόρος αγώνας ενάντια στη βουβαμάρα, το ίδιο ακριβώς είναι και της ψυχοθεραπείας. Ο αγώνας ενάντια στη σιωπή, την ενοχή, την ντροπή και την μοναξιά.
Τα δυναμικά των οικογενειών ασθενών που πάσχουν από οριακή διαταραχή της προσωπικότητας
Για τους αναγνώστες που δεν είναι εξοικειωμένοι, η μεθοριακή διαταραχή της προσωπικότητας (Borderline Personality Disorder) είναι η “βασίλισσα” των διαταραχών της προσωπικότητας. Οι άνθρωποι με αυτή την διαταραχή παρουσιάζουν εξαιρετικές δυσκολίες στον ελέγχο των συναισθημάτων τους, χαοτικές διαπροσωπικές σχέσεις, δυσκολία στον έλεγχο των παρορμήσεων, και αδυναμία να κατανοήσουν ποιοι είναι ή τι θέλουν να είναι στη ζωή (σύγχυση ταυτότητας).
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ψυχωτικοί, αλλά φαίνεται να έχουν πολύ κακή κρίση στις διαπροσωπικές σχέσεις. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν μεγάλη ευαισθησία στην κοινωνική κριτική καθώς συχνά παρερμηνεύουν με αρνητικό τρόπο ακόμη και το πιο αθώο σχόλιο που τους γίνεται. Συχνά κόβονται, καίγονται, ή τραυματίζουν τον εαυτό τους με κάθε δυνατό μέσο. Απειλούν ότι θα αυτοκτονήσουν, κάνουν απόπειρες αυτοκτονίας και έχουν προβλήματα ελέγχου του θυμού τους. Δεν εμπιστεύονται τους άλλους εύκολα και συχνά αποσυνδέονται όταν βρεθούν κάτω από πίεση.
Οι συμπεριφορές τους συχνά αναφέρονται από τους θεραπευτές ως διαχωριστικές (splitting). Οι άλλοι αντιμετωπίζονται είτε σαν Θεοί, είτε σαν σκουπίδια και δεν φαίνεται να υπάρχει κανείς στο ενδιάμεσο. Είναι ενδιαφέρον ότι, οι ασθενείς με BPD περιγράφονται από τους θεραπευτές ως θαυμάσιοι χειριστές των σχέσεων (manipulators). Είναι βέβαια απορίας άξιο πως θα μπορούσε κάποιος που αδυνατεί να αξιολογήσει τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία ενός άλλου ατόμου να χειρίζεται με τόση επιδεξιότητα τις σχέσεις. Η απάντηση είναι απλή: Δεν θα μπορούσε! Παρότι η τάση τους να χωρίζουν τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς προέρχεται απ την αντιφατική συμπεριφορά των γονιών ή των φροντιστών τους, συνήθως δεν αποτελεί πάρα μια αντιδραστική πράξη.
Δυο χαρακτηριστικά αποδεικνύουν πως η μεθοριακή διαταραχή της προσωπικότητας δεν είναι μια εγκεφαλική ασθένεια όπως η σχιζοφρένεια. Κατ 'αρχάς οι ασθενείς με BPD μπορούν να επέμβουν στα συμπτώματα τους και να τροποποιήσουν την συμπεριφορά τους άμεσα, οποιαδήποτε στιγμή. Κάτι που φαντάζει αδύνατο για ένα ασθενή που πάσχει από σχιζοφρένεια. Δεύτερον οι ασθενείς αυτοί σχεδόν πάντα προέρχονται από οικογένειες που έχουν σοβαρή οικογενειακή παθολογία.
Σύμφωνα με ένα μεγάλο αριθμό μελετών, η κακοποίηση των παιδιών και / ή η παραμέληση είναι οι πιο κοινοί παράγοντες κινδύνου για την ανάπτυξη της διαταραχής. Φυσικά, δεν αναπτύσσει BPD κάθε κακοποιημένο ή παραμελημένο παιδί, επίσης πολλά άτομα που πάσχουν από τη διαταραχή δεν υπήρξαν ποτέ σεξουαλικά ή σωματικά κακοποιημένα. Η κινηματογραφική ταινία Thirteen αποτελεί ένα εγχειρίδιο οδηγιών για το πώς να δημιουργήσετε ασθενείς με BPD χωρίς να κακοποιήσετε τα παιδιά σας. Δεν είναι η κακοποίηση per se, αλλά τα αντικρουόμενα διπλά μηνύματα που εκπέμπονται από τους γονείς που είναι πιο πιθανό να δημιουργήσουν οριακές συμπεριφορές στους απογόνους.
Το βασικό πρόβλημα στην "οριακή" οικογένεια είναι ότι οι γονείς βλέπουν το ρόλο τους ως τον απόλυτο στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης, την ίδια ώρα που κατά βάθος μισούν να είναι γονείς και βλέπουν τα παιδιά τους ως ένα εμπόδιο για την προσωπική τους ολοκλήρωση.
Η σύγκρουση γύρω απ τον γονεϊκό ρόλο οδηγεί σε ένα μοτίβο στο οποίο οι γονείς άγονται και φέρονται μεταξύ της υπερεμπλοκής με ή χωρίς κακοποίηση, και της αποσύνδεσης με ή χωρίς παραμέληση. Το διπλό μήνυμα, εγγενές σε αυτό το μοτίβο, με τη σειρά του οδηγεί τα παιδιά να αντιλαμβάνονται ένα μήνυμα από τους γονείς τους, που μεταφράζεται χονδρικά σε «Σε χρειάζομαι, αλλά σε μισώ». Προκειμένου να διατηρηθεί η οικογενειακή ομοιόσταση, το παιδί που γίνεται το επίκεντρο της γονεϊκής αμφιθυμίας, πασχίζει να ανακαλύψει την απάντηση στο εξής ερώτημα: Πώς μπορεί αυτός ή αυτή να παραμείνει στο επίκεντρο της ζωής των γονέων (ακόμα και αν η επαφή φαίνεται πολύ περιορισμένη) εξακολουθώντας να τους παρέχει μια εύκολη δικαιολογία διεξόδου για το θυμό τους, ώστε να μην χρειάζεται να αισθάνονται ένοχοι γι 'αυτόν;
Ο ρόλος του καταστροφέα (Spoiler) είναι η τέλεια λύση. Το παιδί καταστροφέας αρνείται να μεγαλώσει, εξακολουθεί να εξαρτάται κατά κάποιο τρόπο από τον/τους γονείς και συστηματικά καταστρέφει ή υποτιμά ό, τι οι γονείς προσπαθούν να κάνουν για εκείνο. Τίποτα από όσα οι γονείς κάνουν ή λένε δεν είναι ποτέ αρκετά. Το παιδί και εν συνεχεία ο ενήλικας θα απαξιώνει συνεχώς κάθε τι που του προσφέρεται . Τα κίνητρα των γονιών θα παρερμηνεύονται σταθερά και συνεχώς θα κατηγορούνται ότι είναι εγωιστές, υπερβολικά απαιτητικοί, ηλίθιοι, ή εντελώς σατανικοί.
Η ακύρωση του άλλου δεν σημαίνει απλώς την διαφωνία με το άλλο πρόσωπο. Είναι μια διαδικασία κατά την οποία τα άτομα επικοινωνούν μεταξύ τους ότι οι απόψεις και τα συναισθήματα του άλλου είναι άκυρα, παράλογα, εγωιστικά, αδιάφορα, ηλίθια, πιθανότατα τρελά, και φυσικά λάθος. Σε μερικές οικογένειες, η ακύρωση γίνεται ακραία, πράγμα που οδηγεί σε σωματική κακοποίηση, ακόμη και φόνο. Ωστόσο, η ακύρωση μπορεί επίσης να επιτευχθεί με λεπτούς λεκτικούς χειρισμούς που προκαλούν σύγχυση. Σε οικογένειες όπως αυτές, η ακύρωση του παιδιού από τους γονείς είναι πανταχού παρούσα. Μεγαλώνοντας, το παιδί αρχίζει να κάνει στους γονείς ό, τι ακριβώς του είχαν κάνει. Οι καταστροφείς δεν θα ανεξαρτητοποιηθούν ποτέ από τους γονείς τους, επειδή δεν θα είναι σε θέση να λειτουργήσουν πραγματικά ως υπεύθυνοι ενήλικες. Αυτό επιτρέπει στους γονείς να παραμείνουν στην εμμονική σχέση με το παιδί, πράγμα που όπως φαίνεται υπήρξε πάντοτε η ένθερμη επιθυμία τους. Την ίδια στιγμή, η εξωφρενική και σκανδαλώδης συμπεριφορά του παιδιού δίνει στους γονείς μια αναγκαία δικαιολογία για την συχνά παραγνωρισμένη εχθρότητα απέναντι του. Οι γονείς ωστόσο, συχνά αισθάνονται ένοχοι για τις κακές επιδόσεις τους στην ανατροφή των παιδιών, πράγμα που τους οδηγεί στην αποσταθεροποίηση. Σε απάντηση, το παιδί θα επιδιώξει να «ρυθμίσει» τα συναισθήματά τους.
Αν οι γονείς θυμώσουν, το παιδί τους κάνει να αισθάνονται ένοχοι. Αν αρχίσουν να αισθάνονται πολύ ένοχοι, το παιδί τους κάνει να θυμώνουν!
Ο ρόλος του καταστροφέα είναι δύσκολο να διατηρηθεί, αν δεν εξασκείται συνεχώς με άλλους ανθρώπους. Οι συνήθεις υποψήφιοι για να εξασκούνται οι καταστροφείς είναι οι εραστές, οι σύζυγοι, και φυσικά οι θεραπευτές. Κανείς άλλος έτσι κι αλλιώς δεν θα άντεχε για καιρό να τα βάζει μαζί τους.
----------------------------------------------------------
Πηγή: www.psychologytoday.com
Μετάφραση Προσαρμογή: Μπλέτσος Κων/νος Ψυχολόγος
Υποψήφιος Διδάκτωρ Παντείου Πανεπιστημίου
Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο psychologynow.gr
Γενική Θεωρία Συστημάτων, Κυβερνητική και Οικογενειακή Θεραπεία: Μια Συνθετική Παρουσίαση
Εισαγωγή στη Γενική Θεωρία Συστημάτων
Η Γενική Θεωρία Συστημάτων αποτελεί μια διεπιστημονική προσέγγιση που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα, αποσκοπώντας στην κατανόηση και ανάλυση πολύπλοκων συστημάτων που συνδέονται μεταξύ τους. Ουσιαστικά, η θεωρία αυτή εξετάζει τις σχέσεις και τις αλληλεπιδράσεις των επιμέρους στοιχείων που απαρτίζουν ένα σύστημα, αντί να επικεντρώνεται αποκλειστικά σε αυτά καθαυτά. Αυτή η προσέγγιση καθιστά ευκολότερη τη μελέτη των συστημάτων, από οικολογικά και κοινωνικά, μέχρι οργανωτικά και οικογενειακά.
Η προέλευση της Γενικής Θεωρίας Συστημάτων μπορεί να αναχθεί στα μέσα του 20ου αιώνα, με αξιόλογους επιστήμονες, όπως ο Ludwik Fleck και ο Norbert Wiener, να συμβάλλουν στην ανάπτυξή της. Ο Wiener, ιδιαίτερα με το έργο του στην κυβερνητική, συνέβαλε στη δημιουργία ενός πλαισίου που υπογραμμίζει τη σημασία των πληροφοριών και της επικοινωνίας μέσα στα συστήματα. Ουσιαστικά, η κυβερνητική προσφέρει εργαλεία και μοντέλα για την κατανόηση της δυναμικής των συστημάτων.
Η κεντρική ιδέα της θεωρίας αυτής βασίζεται στην αντίληψη ότι οι διάφορες οντότητες - είτε πρόκειται για ανθρώπους, οργανισμούς ή φυσικά φαινόμενα - δεν μπορούν να μελετηθούν απομονωμένα, αλλά πρέπει να θεωρούνται ως μέρη ενός ολικού συστήματος. Οι βασικές αρχές της Γενικής Θεωρίας Συστημάτων περιλαμβάνουν την έννοια της ανατροφοδότησης, την πολυπλοκότητα και τη διασύνδεση. Αυτές οι αρχές είναι κρίσιμες για την κατανόηση των πολύπλοκων φαινομένων που παρατηρούμε στην καθημερινή ζωή, Από τη διοίκηση έως την οικογενειακή θεραπεία, η Γενική Θεωρία Συστημάτων παρέχει ένα πλαίσιο που επιτρέπει τη βαθύτερη ανάλυση και κατανόηση των αλληλοσυνδέσεων.
Βασικές Αρχές της Κυβερνητικής
Η κυβερνητική αποτελεί έναν διεπιστημονικό τομέα που εστιάζει στη μελέτη των συστημάτων, τη διαχείριση της πληροφορίας και τον έλεγχο μέσω της ανατροφοδότησης. Μια από τις κεντρικές έννοιες της κυβερνητικής είναι η ανατροφοδότηση, η οποία επιτρέπει σε ένα σύστημα να προσαρμόζεται ανάλογα με τις διαφοροποιήσεις του περιβάλλοντός του και τις εσωτερικές του διεργασίες. Η ανατροφοδότηση μπορεί να είναι θετική, ενισχύοντας τις διαδικασίες και την ανάπτυξη, ή αρνητική, οδηγώντας στον έλεγχο και τη σταθεροποίηση του συστήματος.
Ακόμη, η αρχή του ελέγχου είναι θεμελιώδης για την κυβερνητική. Αναφέρεται στη διαδικασία κατά την οποία τα συστήματα αξιολογούν τις διακυμάνσεις των παραμέτρων τους μέσω της συνεχούς παρακολούθησης και ανάλυσης των δεδομένων. Ο έλεγχος επιτρέπει στα συστήματα να διατηρούν την ακεραιότητά τους και να διασφαλίζουν την επιτυχία τους μέσω προγραμματισμένων μοναδικών στρατηγικών. Η σύνθεση αυτού του ελέγχου με την ανατροφοδότηση δημιουργεί έναν κύκλο βελτίωσης που ενισχύει την αποτελεσματικότητα του συστήματος.
Η επικοινωνία εντός των συστημάτων καταλαμβάνει επίσης έναν σημαντικό ρόλο στις βασικές αρχές της κυβερνητικής. Η διακίνηση πληροφοριών και η συνεργασία μεταξύ των επιμέρους στοιχείων ενός συστήματος ενδυναμώνουν την ικανότητά τους να ανταγωνίζονται και να συνεργάζονται σε διάφορα επίπεδα. Αυτή η επικοινωνία είναι κρίσιμη για τη λειτουργία κοινωνικών, βιολογικών και τεχνικών συστημάτων, καθώς εξασφαλίζει την αλληλοσύνδεση και τη συνοχή μεταξύ των στοιχείων τους. Η συνειδητοποίηση αυτών των αρχών βοηθά στην κατανόηση της λειτουργίας περιπλοκών όπως οι οικογένειες, οι οργανισμοί και οι κοινότητες.
Σύνδεση Γενικής Θεωρίας Συστημάτων και Κυβερνητικής
Η Γενική Θεωρία Συστημάτων (ΓΘΣ) και η Κυβερνητική είναι δύο θεμελιώδεις επιστημονικές προσεγγίσεις που αλληλοσυμπληρώνονται και επηρεάζουν την αντίληψή μας για την πραγματικότητα. Η ΓΘΣ αναφέρεται στη μελέτη των συστημάτων ως έννοιες που εκτείνονται πέρα από τη σωματική ή την πεπερασμένη διάσταση μιας υποκείμενης επιστήμης. Επικεντρώνεται στις αλληλεπιδράσεις και τις σχέσεις των στοιχείων εντός ενός συστήματος, προσδιορίζοντας την αναγκαιότητα της συνολικής προσέγγισης στη μελέτη πολύπλοκων φαινομένων.
Από την άλλη πλευρά, η Κυβερνητική, που θεμελιώθηκε από τον Norbert Wiener, ασχολείται με τη μελέτη των συστημάτων ελέγχου και της επικοινωνίας σε ζωντανούς οργανισμούς, μηχανές και κοινωνικές δομές. Η ύπαρξη ανατροφοδοτικών διαδικασιών είναι κεντρική στη διοίκηση και τον έλεγχο των συστημάτων, γεγονός που αναδεικνύει την αλληλεπίδραση μεταξύ δεδομένων και αποφάσεων, ενώ ανάγεται σε βασική αρχή στη μελέτη του πώς διαφορετικά συστήματα προσαρμόζονται στο περιβάλλον τους.
Οι αρχές της Κυβερνητικής, όπως η ανατροφοδότηση και η αυτορύθμιση, προσφέρουν εργαλεία για την κατανόηση της δυναμικής των συστημάτων. Μαζί με την ΓΘΣ, αυτές οι αρχές βοηθούν στην ανάλυση της πολυπλοκότητας που περιβάλει συστήματα, όπως οικογενειακές δομές ή κοινωνικά δίκτυα. Με αυτή τη συνεργασία, οι θεωρίες αυτές ενισχύουν την ικανότητά μας να κατανοούμε και να επιλύουμε προβλήματα, προάγοντας τη συνθετική γνώση που είναι κρίσιμη για την επιστημονική έρευνα και την εφαρμογή στην πράξη. Η συμβολή της Κυβερνητικής στο πεδίο της ΓΘΣ διευρύνει τη δυνατότητά μας να αναλύουμε και να ερμηνεύουμε πολύπλοκες διασυνδέσεις με τρόπο που είναι τόσο ρεαλιστικός όσο και εφαρμοσμένος.
Οικογενειακή Θεραπεία: Θεωρητικά Πλαίσια
Η οικογενειακή θεραπεία αποτελεί ένα πολυδιάστατο πεδίο της ψυχολογίας, το οποίο έχει αναπτυχθεί μέσα από ποικίλες θεωρητικές προσεγγίσεις. Η συστημική προσέγγιση είναι ίσως η πιο θεμελιώδης. Αυτή η θεωρία βλέπει την οικογένεια ως ένα δυναμικό σύστημα, όπου οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών επηρεάζουν τη συναισθηματική και ψυχική ευημερία του καθενός. Σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, τις παθογένειες και τις προκλήσεις που κρατούν την οικογένεια σε δυσλειτουργία, είναι αποτέλεσμα συνεχών αλληλεπιδράσεων και δεν μπορούν να απομονωθούν σε μεμονωμένα άτομα.
Από την άλλη πλευρά, η κυβερνητική προσέγγιση προάγει την ιδέα ότι οι οικογενειακές σχέσεις ρυθμίζονται από κανόνες, δομές και διαδικασίες. Οι θεραπευτές που εφαρμόζουν αυτή τη μέθοδο εστιάζουν συχνά στην κατανόηση των κωδίκων επικοινωνίας που διέπουν την οικογένεια και προσπαθούν να δημιουργήσουν μηχανισμούς ανατροφοδότησης που επιτρέπουν αλλαγές στις αλληλεπιδράσεις και στις συμπεριφορές. Ανάλογα με την κατάσταση, οι θεραπευτές ενδέχεται να εφαρμόσουν στρατηγικές που θα βοηθήσουν σε ανατροφοδοτούμενες διαδικασίες μάθησης.
Πέρα από τις συστημικές και κυβερνητικές προσεγγίσεις, σημαντικές επιρροές συναντώνται από διάφορες ψυχολογικές σχολές σκέψης, όπως είναι η ψυχαναλυτική και η ανθρώπινη προσέγγιση. Η ψυχαναλυτική προσέγγιση αναγνωρίζει τη σημασία των υποσυνείδητων δυνατοτήτων που επηρεάζουν τις οικογενειακές σχέσεις, ενώ η ανθρωπιστική κατεύθυνση εστιάζει στην αυτοδιάθεση και την ανάπτυξη των μελών της οικογένειας. Οι θεραπευτές της οικογενειακής θεραπείας μπορεί να επιλέξουν να συνδυάσουν στοιχεία από αυτές τις διαφορετικές σχολές για να παρέχουν πιο ολοκληρωμένες και εξατομικευμένες παρεμβάσεις.
Εφαρμογή Κυβερνητικής στην Οικογενειακή Θεραπεία
Η κυβερνητική, που αφορά τη μελέτη των συστημάτων, του ελέγχου και της ανατροφοδότησης, έχει σημαντική εφαρμογή στην οικογενειακή θεραπεία. Στην οικογενειακή δυναμική, οι σχέσεις και οι αλληλεπιδράσεις των μελών της οικογένειας μπορούν να κατανοηθούν πιο αποτελεσματικά μέσω των αρχών της κυβερνητικής. Η οικογένεια μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σύστημα που λειτουργεί μέσω συνεχιζόμενων αλληλεπιδράσεων, και μέσω της κυβερνητικής, οι θεραπευτές μπορούν να αναλύσουν και να παρέμβουν σε αυτές τις σχέσεις.
Μία από τις βασικές έννοιες της κυβερνητικής στην οικογενειακή θεραπεία είναι η ανατροφοδότηση. Η ανατροφοδότηση αναφέρεται στην πληροφορία που επιστρέφεται σε ένα σύστημα και η οποία μπορεί να τροποποιήσει τις συμπεριφορές και τις αλληλεπιδράσεις του. Για παράδειγμα, όταν ένα μέλος της οικογένειας εκφράζει τα συναισθήματά του σχετικά με μια κατάσταση, αυτή η πληροφορία μπορεί να πυροδοτήσει αλλαγές στις συμπεριφορές των άλλων, οδηγώντας έτσι σε μια σειρά θετικών ή αρνητικών ανατροφοδοτήσεων. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, οι οικογενειακοί θεραπευτές μπορούν να ενθαρρύνουν πιο υγιείς, λειτουργικές αλληλεπιδράσεις.
Επιπλέον, η έννοια του ελέγχου στην κυβερνητική είναι επίσης κρίσιμη. Ο έλεγχος αναφέρεται στις διαδικασίες με τις οποίες ένα σύστημα επιτυγχάνει τους στόχους του. Στην οικογενειακή θεραπεία, οι θεραπευτές συχνά εργάζονται για να βοηθήσουν τις οικογένειες να αναγνωρίσουν και να κατανοήσουν τους μηχανισμούς ελέγχου που χρησιμοποιούν, καθώς αυτοί οι μηχανισμοί επηρεάζουν τη δυναμική της οικογένειας και την ικανότητά της να επιλύει προβλήματα. Μέσα από την κατανόηση αυτών των αρχών, οι οικογένειες μπορούν να αναπτύξουν στρατηγικές για να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά τις προκλήσεις τους.
Στρατηγικές Οικογενειακής Θεραπείας με Βάση τη Γενική Θεωρία Συστημάτων
Η Γενική Θεωρία Συστημάτων παρέχει ένα ισχυρό πλαίσιο για την ανάλυση και κατανόηση των οικογενειακών δυναμικών. Βασίζεται στην ιδέα ότι οι οικογένειες είναι «συστήματα» που αλληλεπιδρούν και επηρεάζουν τη συμπεριφορά και τη συναισθηματική κατάσταση των μελών τους. Σε αυτό το πλαίσιο, οι στρατηγικές οικογενειακής θεραπείας εστιάζουν στη διαπίστωση και την παρέμβαση στις αλληλεπιδράσεις και τις σχέσεις μεταξύ των μελών.
Μια βασική στρατηγική είναι η συστημική παρέμβαση, όπου οι θεραπευτές εξετάζουν τις σχέσεις και τις επικοινωνίες εντός της οικογένειας για να εντοπίσουν τα προβλήματα που επηρεάζουν την ισορροπία και τη λειτουργία του οικογενειακού συστήματος. Αυτή η προσέγγιση προάγει μια ολιστική θεώρηση, επιτρέποντας στους θεραπευτές να βοηθήσουν τα μέλη της οικογένειας να κατανοήσουν τις επιρροές που έχουν ο ένας στον άλλο.
Μια άλλη στρατηγική περιλαμβάνει την ενίσχυση των θετικών αλληλεπιδράσεων μέσα στην οικογένεια. Οι θεραπευτές μπορούν να προτείνουν δραστηριότητες που προάγουν την επικοινωνία και τη συνεργασία, όπως οι οικογενειακές δραστηριότητες ή οι συνεδρίες επικοινωνίας. Η προώθηση θετικών σχέσεων συμβάλλει στη δυναμική της οικογένειας, βοηθώντας τα μέλη να οικοδομήσουν μια υποστηρικτική δομή.
Επιπλέον, η καλλιέργεια αυτογνωσίας είναι κρίσιμη στη θεραπεία. Οι θεραπευτές ενθαρρύνουν τα μέλη της οικογένειας να εξερευνήσουν τους ρόλους και τις προσδοκίες τους, αναγνωρίζοντας πώς αυτές οι παραδοχές επηρεάζουν τη λειτουργία της οικογένειας. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, μπορεί να προκύψει μια καλύτερη κατανόηση της οικογενειακής δυναμικής.
Η εφαρμογή αυτών των στρατηγικών μπορεί να είναι αποτελεσματική στη βελτίωση της οικογενειακής υποστήριξης και της συναισθηματικής υγείας, βασιζόμενη στις αρχές της Γενικής Θεωρίας Συστημάτων.
Βιβλιογραφικές Αναφορές και Σημαντικές Μελέτες
Η Γενική Θεωρία Συστημάτων, η κυβερνητική και η οικογενειακή θεραπεία είναι τρεις τομείς που αλληλοσυμπληρώνονται και προσφέρουν πλούσιες προοπτικές για την κατανόηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς και της κοινωνικής δυναμικής. Η εν λόγω ενότητα παρουσιάζει μια επιλεγμένη βιβλιογραφία και σημαντικές μελέτες που θα είναι χρήσιμες για αναγνώστες που επιθυμούν να εμβαθύνουν σε αυτές τις θεματικές.
Μια από τις κλασικές αναφορές στη Γενική Θεωρία Συστημάτων είναι το έργο του Ludwig von Bertalanffy, "General System Theory: Foundations, Development, Applications" (1968). Αυτό το έργο θεμελίωσε τη δράση των συστημάτων και επέστησε την προσοχή στη σημασία της ενότητας στη μελέτη σύνθετων φαινομένων.
Επιπλέον, η κυβερνητική, που προήλθε από τις εργασίες του Norbert Wiener, προσφέρει μια διεπιστημονική προσέγγιση για την κατανόηση των επικοινωνιακών διαδικασιών και της αυτορρύθμισης. Το βιβλίο του Wiener "Cybernetics: Or Control and Communication in the Animal and the Machine" (1948) αποτελεί θεμελιώδη αναφορά για όσους μελετούν θέματα που αφορούν την αυτονομία και τη νοημοσύνη, τόσο στα οργανικά όσο και στα τεχνητά συστήματα.
Στην οικογενειακή θεραπεία, το έργο του Salvador Minuchin, "Families and Family Therapy" (1974), προσφέρει ορατές προσεγγίσεις στην οικογενειακή δυναμική και θεραπεία. Μέσω αυτής της μελέτης, οι αναγνώστες μπορούν να κατανοήσουν τη σύνθεση και τη λειτουργία των οικογενειακών συστημάτων.
Άλλες σημαντικές μελέτες που αξίζει να αναφερθούν περιλαμβάνουν ερευνητικά έργα που διερευνούν την εφαρμογή της Γενικής Θεωρίας Συστημάτων στους τομείς της ψυχολογίας και της κοινωνιολογίας. Αυτό περιλαμβάνει αναλύσεις που εξετάζουν πώς οι συστημικές προσεγγίσεις συμβάλλουν στη βελτίωση της θεραπευτικής διαδικασίας, ενισχύοντας τη σύνδεση μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου.
Αυτή η βιβλιογραφία παρέχει μια σταθερή βάση για την κατανόηση της αλληλεπίδρασης μεταξύ θεωρίας και πρακτικής στις διάφορες σχετικές πειθαρχίες.
Προκλήσεις και Μελλοντικές Κατευθύνσεις
Στον τομέα της οικογενειακής θεραπείας, επαγγελματίες και ερευνητές αντιμετωπίζουν ποικίλες προκλήσεις που επηρεάζουν την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεών τους. Ένα από τα κύρια ζητήματα είναι η ποικιλία των οικογενειακών δομών και δυναμικών που αναδύονται στις σύγχρονες κοινωνίες. Οι παραδοσιακές θεωρίες δεν επαρκούν πλέον για να εξηγήσουν ορθά τα ζητήματα που προκύπτουν από πολυσύνθετες οικογενειακές συνθήκες, όπως οι μονογονεϊκές οικογένειες και οι οικογένειες με διαφορετικές πολιτισμικές προελεύσεις. Για το λόγο αυτό, οι επαγγελματίες της οικογενειακής θεραπείας καλούνται να υιοθετήσουν πιο ενοποιημένες και ευέλικτες προσεγγίσεις.
Επιπλέον, η ανάπτυξη των ψηφιακών εργαλείων και η πρόσβαση στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες έχουν δημιουργήσει νέες ευκαιρίες, αλλά και προκλήσεις για την οικογενειακή θεραπεία. Η τηλεθεραπεία, για παράδειγμα, προσφέρει πρόσβαση σε υποστήριξη για πολλά άτομα, ωστόσο, εγείρει επίσης ζητήματα που σχετίζονται με την ιδιωτικότητα και την ασφάλεια των δεδομένων. Η αποτελεσματική εκπαίδευση των θεραπευτών στη χρήση αυτών των νέων τεχνολογιών είναι καίριας σημασίας.
Κοιτώντας το μέλλον, οι θεωρίες και οι πρακτικές στην οικογενειακή θεραπεία αναμένονται να προσαρμοστούν στις κοινωνικές και πολιτισμικές αλλαγές. Η ενσωμάτωση των αρχών της Γενικής Θεωρίας Συστημάτων και της Κυβερνητικής μπορεί να προσφέρει νέες διαστάσεις στην κατανόηση της αλληλεπίδρασης των μελών της οικογένειας. Η προώθηση της συνεργασίας μεταξύ θεραπευτών, κοινωνικών επιστημόνων και άλλων επαγγελματιών υγειονομικής περίθαλψης θα μπορούσε να αποδειχθεί σημαντική, νέες κλινικές προσεγγίσεις θα μπορούσαν να αναπτυχθούν βάσει αυτής της συνεργασίας.
Συμπεράσματα
Η διασύνδεση μεταξύ Γενικής Θεωρίας Συστημάτων, κυβερνητικής και οικογενειακής θεραπείας προσφέρει πολύτιμα εργαλεία τόσο στους επαγγελματίες όσο και στους θεραπευόμενους. Η Γενική Θεωρία Συστημάτων προάγει την κατανόηση ότι οικογένειες δεν αποτελούν απλώς σύνολα ατόμων, αλλά ζωντανά συστήματα στα οποία οι αλληλεπιδράσεις και οι σχέσεις είναι κρίσιμες. Αυτή η προοπτική ενθαρρύνει την ανάδειξη των σχέσεων που επηρεάζουν τη δυναμική της οικογενειακής λειτουργίας, οδηγώντας σε μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση της θεραπείας.
Η κυβερνητική, με την έμφαση στη δυναμική των συστημάτων και την ανατροφοδότηση, συνδυάζεται άριστα με τη Γενική Θεωρία Συστημάτων. Μέσα από την εφαρμογή κυβερνητικών αρχών, οι επαγγελματίες βρίσκουν τρόπους να εντοπίσουν και να επανασχεδιάσουν τα μοτίβα συμπεριφοράς, προάγοντας την αλλαγή και τη βελτίωση της οικογενειακής επικοινωνίας. Χρησιμοποιώντας μοντέλα ανατροφοδότησης, είναι δυνατόν να κατανοηθούν οι επιδράσεις των ατομικών δράσεων στο σύνολο της οικογένειας και έτσι να διαμορφωθούν αποτελεσματικές στρατηγικές παρέμβασης.
Τέλος, η σύνθεση αυτών των θεωριών ενδυναμώνει τους επαγγελματίες στον τομέα της οικογενειακής θεραπείας, προσφέροντάς τους μια διαφανή και πολυδιάστατη κατασκευή της οικογενειακής πραγματικότητας. Με την υποστήριξη της Γενικής Θεωρίας Συστημάτων και της κυβερνητικής, οι θεραπευτές μπορούν να προτείνουν λύσεις που θίγουν όχι μόνο τα επιφανειακά συμπτώματα, αλλά και τις βαθύτερες ρίζες των οικογενειακών ζητημάτων. Η αρμονική συνύπαρξη αυτών των παραγόντων δεν ενισχύει απλώς την αποτελεσματικότητα της θεραπείας αλλά και εμπλουτίζει τη θεωρητική βάση της οικογενειακής ψυχολογίας.
Επιστημονική Διημερίδα «Ζητήματα Ενδονοσοκομειακής Φροντίδας Παιδιών με Ψυχικές Διαταραχές»
[googleapps domain="docs" dir="presentation/d/1QIxmDXlnbA3-VTGJh7EZWJM0Cq1GoNokiahGFWzCzUM/embed" query="start=false&loop=false&delayms=3000" width="960" height="569" /]
Κέντρο Ψυχικής Υγείας Ρεθύμνου - Ραδιοφωνική εκπομπή "Η ζωή είναι ωραία" Studio Ρέθυμνο 9.80
Η ραδιοφωνική εκπομπή της εθελοντικής ομάδας του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Ρεθύμνου, από τη συχνότητα του Studio Ρέθυμνο 9.80fm, φιλοξένησε τον κ. Κωνσταντίνο Μπλέτσο - Ψυχολόγο, ο οποίος μας μίλησε για την Αυτοπεποίθηση.
Στο μικρόφωνο: Αντώνης Βαμιεδάκης, Μαρία Πορίχη - Καραβίτη, Νίκη Σπανδάγου.
Στον ήχο η Βούλα Ανδρουλιδάκη.
Μιλώντας για την αυτοπεποίθηση
Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016
Η ραδιοφωνική εκπομπή της εθελοντικής ομάδας του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Ρεθύμνου, από τη συχνότητα του Studio Ρέθυμνο 9.80fm, φιλοξένησε τον κ. Κωνσταντίνο Μπλέτσο - Ψυχολόγο, ο οποίος μας μίλησε για την Αυτοπεποίθηση.
Στο μικρόφωνο: Αντώνης Βαμιεδάκης, Μαρία Πορίχη - Καραβίτη, Νίκη Σπανδάγου. Στον ήχο η Βούλα Ανδρουλιδάκη.
3η Επιστημονική Εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας 2016
Ολοκληρώθηκε με τρομερή επιτυχία και εντυπωσιακή προσέλευση η 3η Επιστημονική Εκδήλωση για την Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας 2016 «Πρώτες Βοήθειες Ψυχικής Υγείας για Όλους» που διοργανώθηκε από το Psychologynow.gr και το μη κερδοσκοπικό σωματείο «Η Γέφυρα», στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στις 10 Οκτωβρίου 2016. Η ομιλία μου είχε θέμα: «Η έννοια του επείγοντος σε πλαίσια νοσηλείας εφήβων»