Συναισθηματική νοημοσύνη. Η ευφυΐα της "καρδιάς"
Η συναισθηματική νοημοσύνη (ΣΝ) είναι η ικανότητα ενός ατόμου να αναγνωρίζει, να κατανοεί, να διαχειρίζεται και να εκφράζει τα συναισθήματά του, αλλά και να αναγνωρίζει τα συναισθήματα των άλλων. Αυτή η έννοια αναπτύχθηκε από τους Peter Salovey και John D. Mayer, και έγινε ευρύτερα γνωστή από τον Daniel Goleman μέσω του βιβλίου του “Emotional Intelligence“.
Βασικές διαστάσεις της συναισθηματικής νοημοσύνης
- Αυτογνωσία (Self-awareness): Η ικανότητα να αναγνωρίζεις και να κατανοείς τα δικά σου συναισθήματα.
- Αυτορρύθμιση (Self-regulation): Η ικανότητα να διαχειρίζεσαι και να ελέγχεις τα συναισθήματά σου.
- Κίνητρα (Motivation): Η ικανότητα να κινητοποιείς τον εαυτό σου προς την επίτευξη στόχων.
- Ενσυναίσθηση (Empathy): Η ικανότητα να κατανοείς και να νιώθεις τα συναισθήματα των άλλων.
- Κοινωνικές δεξιότητες (Social skills): Η ικανότητα να διαχειρίζεσαι τις σχέσεις και να αλληλεπιδράς αποτελεσματικά με τους άλλους.
Πώς βοηθάει την Ψυχοθεραπεία?
Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι κρίσιμη στην ψυχοθεραπεία για διάφορους λόγους:
- Βελτίωση της θεραπευτικής σχέσης: Οι ψυχολόγοι με υψηλή ΣΝ είναι πιο ικανοί να δημιουργούν και να διατηρούν αποτελεσματικές και θετικές σχέσεις με τους θεραπευόμενους τους. Η κατανόηση και η ανταπόκριση στα συναισθήματα των θεραπευόμενων ενισχύουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία.
- Διαχείριση συναισθηματικών καταστάσεων: Οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν την ΣΝ για να βοηθήσουν τους θεραπευόμενους να αναγνωρίσουν, να κατανοήσουν και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους, οδηγώντας σε καλύτερη διαχείριση άγχους, κατάθλιψης και άλλων ψυχολογικών διαταραχών.
- Βελτίωση της αυτογνωσίας των θεραπευόμενων: Μέσω της ανάπτυξης της ΣΝ, οι θεραπευόμενοι μπορούν να κατανοήσουν καλύτερα τα συναισθήματά τους και τις αιτίες τους, οδηγώντας σε βελτιωμένη αυτοαντίληψη και αυτοεκτίμηση.
- Ενίσχυση της ενσυναίσθησης: Η ενσυναίσθηση, μια βασική διάσταση της ΣΝ, βοηθά τους θεραπευόμενους να κατανοούν και να συνδέονται καλύτερα με τους άλλους, βελτιώνοντας τις διαπροσωπικές τους σχέσεις.
- Ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων: Οι θεραπευόμενοι με ανεπτυγμένη ΣΝ είναι πιο ικανοί να διαχειρίζονται συγκρούσεις και να δημιουργούν υγιείς κοινωνικές σχέσεις, κάτι που είναι κρίσιμο για την προσωπική και επαγγελματική τους ζωή.
Η συναισθηματική νοημοσύνη αποτελεί θεμέλιο λίθο για την κατανόηση και την προαγωγή της ψυχικής υγείας. Μέσω της βελτίωσης της ΣΝ, οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν καλύτερη αυτορρύθμιση, αυξημένη ενσυναίσθηση και πιο υγιείς κοινωνικές σχέσεις, οδηγώντας σε βελτιωμένη ψυχολογική ευεξία και ποιότητα ζωής.
Ερευνες για την επίδραση της συναισθηματικής νοημοσύνης
Υπάρχουν πολλές έρευνες που εξετάζουν τη συναισθηματική νοημοσύνη και τον ρόλο της σε διάφορους τομείς. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα ερευνών που αναδεικνύουν τη σημασία και τις εφαρμογές της ΣΝ:
1. ΣΝ και επαγγελματική επιτυχία
Έρευνα: “Emotional Intelligence and Leadership Effectiveness” Συγγραφείς: George, J. M. (2000)
Περίληψη: Η έρευνα αυτή διερευνά τη σχέση μεταξύ της ΣΝ και της αποτελεσματικότητας στην ηγεσία. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι ηγέτες με υψηλή ΣΝ είναι πιο επιτυχημένοι στη διαχείριση των ομάδων τους, καθώς μπορούν να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματα των μελών της ομάδας τους πιο αποτελεσματικά.
2. ΣΝ και ακαδημαϊκή επίδοση
Έρευνα: “Emotional Intelligence as a Predictor of Academic and Social Success” Συγγραφείς: Parker, J. D. A., Summerfeldt, L. J., Hogan, M. J., & Majeski, S. A. (2004)
Περίληψη: Αυτή η έρευνα δείχνει ότι η ΣΝ είναι σημαντικός παράγοντας για την ακαδημαϊκή επίδοση των φοιτητών. Οι φοιτητές με υψηλή ΣΝ έχουν καλύτερες ακαδημαϊκές επιδόσεις και κοινωνικές σχέσεις, καθώς μπορούν να διαχειριστούν το άγχος και τις πιέσεις πιο αποτελεσματικά.
3. ΣΝ και ψυχική υγεία
Έρευνα: “Emotional Intelligence and Its Relationship to Depression, Anxiety, and Stress” Συγγραφείς: Martins, A., Ramalho, N., & Morin, E. (2010)
Περίληψη: Αυτή η μελέτη εξετάζει τη σχέση μεταξύ της ΣΝ και της ψυχικής υγείας. Τα ευρήματα δείχνουν ότι η υψηλή ΣΝ σχετίζεται με χαμηλότερα επίπεδα κατάθλιψης, άγχους και στρες, υποδεικνύοντας ότι η ΣΝ μπορεί να λειτουργήσει ως προστατευτικός παράγοντας ενάντια στις ψυχικές διαταραχές.
4. ΣΝ και διαπροσωπικές σχέσεις
Έρευνα: “Emotional Intelligence and Relationship Quality Among Couples” Συγγραφείς: Brackett, M. A., Warner, R. M., & Bosco, J. S. (2005)
Περίληψη: Η έρευνα αυτή εξετάζει τη σχέση μεταξύ της ΣΝ και της ποιότητας των σχέσεων μεταξύ ζευγαριών. Τα ευρήματα δείχνουν ότι τα ζευγάρια με υψηλή ΣΝ έχουν πιο ικανοποιητικές και σταθερές σχέσεις, καθώς μπορούν να επικοινωνούν αποτελεσματικά και να επιλύουν τις συγκρούσεις με επιτυχία.
5. ΣΝ στην εκπαίδευση
Έρευνα: “Promoting Emotional Intelligence in the Classroom” Συγγραφείς: Rivers, S. E., Brackett, M. A., Reyes, M. R., Elbertson, N. A., & Salovey, P. (2012)
Περίληψη: Αυτή η μελέτη διερευνά την επίδραση των προγραμμάτων εκπαίδευσης στη ΣΝ στις σχολικές τάξεις. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι μαθητές που συμμετέχουν σε προγράμματα ανάπτυξης της ΣΝ έχουν καλύτερη ακαδημαϊκή απόδοση, αυξημένη κοινωνική ευαισθησία και μειωμένες συμπεριφορικές προβλήματα.
Η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που επηρεάζει την επαγγελματική επιτυχία, την ακαδημαϊκή επίδοση, την ψυχική υγεία και την ποιότητα των διαπροσωπικών σχέσεων. Οι έρευνες υποστηρίζουν την ιδέα ότι η ΣΝ μπορεί να βελτιωθεί μέσω κατάλληλων εκπαιδευτικών προγραμμάτων και να έχει θετικές επιπτώσεις σε διάφορους τομείς της ζωής.
Πώς το παιδικό τραύμα γίνεται μέρος του ποιοι είμαστε ως ενήλικες
Η διαδικασία της «Ταύτισης με τον Επιτιθέμενο», που εισήχθη από τον ψυχαναλυτή Sándor Ferenczi (1949), είναι ένας τρόπος κατανόησης του αντίκτυπου του παιδικού σχεσιακού τραύματος, είτε χαρακτηρίζεται από κακοποίηση είτε από παραμέληση.
Το παιδί διαμορφώνει την αίσθηση του εαυτού του σύμφωνα με τις ανάγκες του ενήλικα ως έναν τρόπο αναζήτησης συναισθηματικής και ψυχολογικής ασφάλειας.
Στις σχέσεις των ενηλίκων, αυτή η προσαρμογή μπορεί να μετατραπεί σε αυτό που ευρέως ονομάζεται «εξυπηρετικοί άνθρωποι», και είναι μια προσπάθεια αναζήτησης ψυχολογικής ή συναισθηματικής ασφάλειας μέσω της προτεραιότητα στις ανάγκες των άλλων ανθρώπων. Ωστόσο, οι επιπτώσεις αυτής της διαδικασίας είναι ευρύτερες.
Προκειμένου να παραμείνει ασφαλές με το να γίνει αυτό που οι άλλοι χρειάζονται να είναι, το παιδί πρέπει να αναπτύξει μια οξεία ευαισθησία στις ανάγκες, τις επιθυμίες, τις διαθέσεις και τα συναισθήματα του άλλου .
Αυτό που μπορεί να μοιάζει με ωριμότητα, ενσυναίσθηση ή «σοφία» μπορεί να είναι μια έκφραση του τρόπου με τον οποίο το παιδί έπρεπε να αλλάξει για να εξασφαλίσει τη συναισθηματική, ψυχολογική και σωματική του επιβίωση. Όταν το σχεσιακό τραύμα δεν ορίζεται από την κακοποίηση αλλά από την παραμέληση, την απόρριψη ή τη συναισθηματική έλλειψη διαθεσιμότητας, ο αντίκτυπος μπορεί να είναι παρόμοιος.
Για παράδειγμα, προκειμένου να προστατεύσουν τον εαυτό τους από το να αισθάνονται εγκαταλελειμμένα ή χωρίς αγάπη, τα παιδιά των καταθλιπτικών γονέων μπορούν να αποκτήσουν δεξιότητες φροντίδας ή να διαμορφώσουν την προσωπικότητα τους με τρόπο ικανό να «ζωντανέψει» τον συναισθηματικά μη διαθέσιμο φροντιστή τους.
Το να γίνουμε ενσυναισθητικοί ταυτιζόμενοι με πτυχές των γονιών μας και τις αντίστοιχες επιθυμίες τους για εμάς, μπορεί, υπό κανονικές συνθήκες, να αυξήσει την αίσθηση του εαυτού και της ταυτότητας μας.
Ωστόσο, μπορεί να είναι έκφραση των τραυματικών εμπειριών μας όταν περιλαμβάνει την ανάληψη γονεϊκών ρόλων προκειμένου να διατηρηθεί μια αίσθηση ασφάλειας
Όπως σημειώνει ο Frankel (2004), «Καθώς αυτές οι ικανότητες [ενσυναίσθησης, σύνδεσης με τον άλλο κ.λπ.] αποκτώνται, η επαφή του παιδιού με τη δική του συναισθηματική ζωή χάνεται» (σελ. 79).
Κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής, αυτό μπορεί να βιωθεί ως περιορισμένη σχέση με την εσωτερική μας ζωή, αίσθημα αποσύνδεσης ή αβεβαιότητας για τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες ή συμμετοχή σε μαζοχιστικές σχέσεις.
Στο επίκεντρο της διαδικασίας της Ταύτισης με τον Επιτιθέμενο βρίσκεται το επείγον καθήκον της ικανοποίησης των ναρκισσιστικών αναγκών του ενήλικα .
Οι ναρκισσιστικές ανάγκες μπορεί να περιλαμβάνουν το αίσθημα δύναμης, ανάγκης, χρησιμότητας, ζωής, επιθυμίας ή αγάπης. Τα παιδιά γίνονται προεκτάσεις των αναγκών των γονιών τους και βιώνουν τον εαυτό τους «ως αντικείμενο χρήσης για τον φροντιστή, παρά ως άτομο εγγενούς αξίας» (Howell, 2014, σελ. 52).
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την μειωμένη αίσθηση αυτενέργειας, την ασταθή ταυτότητας και την μειωμένη εσωτερική συνοχή, η οποία συχνά μεταφέρεται στην ενήλικη ζωή και βιώνεται ως αδυναμία, κατάθλιψη, αμφιβολία για τον εαυτό ή ως φόβος, άγχος και αστάθεια καθώς εξαρτόμαστε από τους άλλους για να αισθανόμαστε γειωμένοι και συνεκτικοί.
Εσωτερικευμένη επιθετικότητα και ντροπή
Ως αποτέλεσμα του παιδικού τραύματος, ασυνείδητα εσωτερικεύουμε τους επιτιθέμενους μας σε μια προσπάθεια να αναζητήσουμε ασφάλεια και αυτορρύθμιση. Μετατρέποντας τον επιτιθέμενο σε μια ασυνείδητη νοητική αναπαράσταση, τον κάνουμε να «εξαφανιστεί» από την εξωτερική πραγματικότητα, ώστε να μπορέσουμε να διαχειριστούμε τον συντριπτικό φόβο και την ανημποριά μας. Πληρώνουμε ένα τίμημα για αυτό, καθώς ο εσωτερικευμένος επιτιθέμενος θα μας τιμωρήσει, θα μας απειλήσει ή θα μας κακοποιήσει από μέσα, ώστε να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να βιώνουμε τον εξωτερικό ενήλικα / επιτιθέμενο ως στοργικό και ασφαλή.
Με αυτόν τον τρόπο, η εσωτερίκευση του επιτιθέμενου επιτρέπει στο παιδί να διατηρήσει την προσκόλληση με τον ενήλικα, κάτι που πρέπει να κάνει, καθώς η ύπαρξη του εξαρτάται από αυτό. Αυτή η προσπάθεια απαιτεί από το παιδί να διαχωρίσει τα «καλά» και τα «κακά» μέρη του εσωτερικευμένου επιτιθέμενου, επιτρέποντας στην επιθυμία του παιδιού για αγάπη να εκπληρωθεί, έστω και μόνο στη φαντασία, από έναν ενήλικα που μπορεί να αγαπηθεί, να αγαπήσει ή να εξιδανικευτεί.
Μέσα από τον ασυνείδητο διαχωρισμό του ενήλικα, το παιδί θα αναπτύξει μια ασυνείδητη σχέση με έναν στοργικό και εξιδανικευμένο «άλλο» που υπάρχει, στο μυαλό του παιδιού, σε σχέση με έναν «εαυτό» που παίρνει την «κακία» του επιτιθέμενου.
Όπως το έθεσε ο Ferenczi (1949), «Η πιο σημαντική αλλαγή, που παράγεται στο μυαλό του παιδιού από την αγχώδη και φοβισμένη ταύτιση με τον ενήλικο σύντροφο, είναι η ενδοσκόπηση [εσωτερίκευση] των συναισθημάτων ενοχής του ενήλικα» (σελ. 228, πλάγια γραφή στο πρωτότυπο).
Το αν ο ενήλικος επιτιθέμενος βιώνει πραγματικά ενοχή είναι αμφισβητήσιμο. Ωστόσο, το θέμα είναι ότι μέσω της διαδικασίας της Ταύτισης με τον Επιτιθέμενο, το παιδί αφήνεται να αισθάνεται υπεύθυνο για τυχόν οδυνηρές, απογοητευτικές ή τραυματικές εμπειρίες. Το παιδί αναλαμβάνει την «κακία» του ενήλικα, γεμίζοντας με μια βαθιά αίσθηση ντροπής, ενοχής και αναξιότητας, η οποία συχνά επιμένει μέχρι την ενηλικίωση. Η αναγνώριση των αποτυχιών των ενηλίκων από τους οποίους εξαρτόμαστε θα έθετε τη δική μας ύπαρξη σε αφόρητο κίνδυνο, οπότε το μυαλό μας θα επιλέξει να κάνει τους εαυτούς μας υπεύθυνους και «κακούς».
Ως αποτέλεσμα, τα συναισθήματα του πόνου, του φόβου, της θλίψης και της απογοήτευσης με τους φροντιστές μας παραμένουν αποσυνδεδεμένα, αποσυνδεδεμένα από την εμπειρία και την επίγνωσή μας.
Η διαδικασία της Ταύτισης με τον Επιτιθέμενο απαιτεί από το παιδί να διαχωρίσει τη δική του εμπειρία, εκκενώνοντας τη δική του αίσθηση του εαυτού, των αναγκών, των επιθυμιών και των συναισθημάτων του, προκειμένου να γίνει αυτό που ο επιτιθέμενος χρειάζεται να είναι.
Τα συναισθήματα της ντροπής, της λαχτάρας, του τρόμου και της οργής έπρεπε να παραμείνουν κρυμμένα στη σφαίρα του αδιανόητου, ξεχωριστά από τη συνείδηση και οδηγώντας σε ισχυρές άμυνες για να διατηρήσουν μια αίσθηση ασφάλειας και κάποια επίφαση συνοχής.
Η σκληρή, τιμωρητική αυτοκριτική, οι εσωτερικευμένοι επιτιθέμενοι, είναι τα απομεινάρια αυτού που έπρεπε να κάνουμε για να παραμείνουμε ζωντανοί και να διαχειριστούμε την οδυνηρή πραγματικότητα του να φοβόμαστε αυτούς που αγαπούσαμε και να χρειαζόμαστε εκείνους που δεν ήταν εκεί για εμάς.
Art: The Girl I Left Behind Me by Eastman Johnson [CC0]
Τίτλος πρωτότυπου: How Childhood Trauma Becomes Part of Who We Are as Adults - Santiago Delboy MBA, LCSW
Ποια είναι τα αντίδοτα στην αυτοκριτική;
Της Nelda Andersone Ph.D.
ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ
- Η αυτοσυμπόνια και η αυτοκριτική χρησιμεύουν ως αντίθετες προσεγγίσεις στις σχέσεις με τον εαυτό μας.
- Η επαφή με την αυτοσυμπόνια και τον προστατευτικό θυμό ανακουφίζει τον αντίκτυπο της αυτοκριτικής.
- Αξιοποιώντας αυτά τα συναισθήματα, τα άτομα καλλιεργούν ανθεκτικότητα και ισχυρότερη αίσθηση του εαυτού.
Έχετε πιάσει ποτέ τον εαυτό σας να σκέφτεται τη ζωή σας, να επαναλαμβάνει λάθη και να εξετάζει εξονυχιστικά τα ελαττώματά σας; Ίσως αμφισβητείτε τις προηγούμενες επιλογές σας, όπως η επιλογή ενός ακατάλληλου συντρόφου ή το ότι δεν φύγατε από μια κακή σχέση νωρίτερα.
Ίσως επικρίνετε τον εαυτό σας επειδή επιτρέπετε στις εξωτερικές επιρροές να διαμορφώσουν το μονοπάτι της ζωής σας, νιώθοντας ότι δεν έχετε καταφέρει να παραμείνετε αληθινοί στον εαυτό σας. Ο εσωτερικός σας διάλογος απηχεί ερωτήσεις όπως «Πώς μπόρεσες να είσαι τόσο ηλίθιος;» ή συγκεκριμένες δηλώσεις όπως «Σπατάλησες τη ζωή σου».
Αυτός ο εσωτερικός κριτής αναδύεται σε στιγμές ευπάθειας, παρέχοντας εκ των υστέρων συμβουλές με τρόπο «σας το είπα». «Είδατε τις κόκκινες σημαίες, αλλά αποφασίσατε να τις αγνοήσετε» ή «Θα έπρεπε να ξέρετε ποια κατεύθυνση στη ζωή να πάρετε». Σας προκαλεί αισθήματα ντροπής και ενοχής σας επιρρίπτει ευθύνες και σας περιφρονεί δίνοντας έμφαση στις χαμένες ευκαιρίες ή τα λάθη στην κρίση σας, καλλιεργώντας μια αίσθηση αυτο-απογοήτευσης, ληστεύοντας τη χαρά σας και αφήνοντάς σας απελπισμένους και κολλημένους.
Ακόμα και όταν προσπαθούμε να στραφούμε στον θετικό αυτο-διάλογο, είναι σαν να περνάμε από ένα γυάλινο παράθυρο ρίχνοντας μια ματιά στην αντανάκλαση μας, σκεφτόμενοι, «Δεν είναι περίεργο τίποτα δεν λειτουργεί για σένα. Είσαι απλά χοντρή, ηλικιωμένη και δυστυχισμένη». Όταν ο θετικός εσωτερικός διάλογος δεν αντηχεί πραγματικά μέσα μας, δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε αυτές τις διαβεβαιώσεις.
Η αλλαγή του αρνητικού αυτο-διαλόγου μπορεί να είναι δύσκολη επειδή η αυτοκριτική είναι ένα βαθιά ριζωμένο μοτίβο και ο εξαναγκασμός σε θετικό αυτο-διάλογο μπορεί να οδηγήσει σε έναν άλλο κύκλο αυτοκριτικής, καθώς τα άτομα μπορεί να τιμωρήσουν τον εαυτό τους για την ανικανότητά τους να αλλάξουν τον εσωτερικό διάλογο.
Η αυτοκριτική αναπτύσσεται μέσα από προηγούμενες εμπειρίες ζωής, όπως επαναλαμβανόμενη ή σοβαρή κριτική ή εκφοβισμό, η οποία εσωτερικεύεται και μπορεί να ανακληθεί από διάφορες καταστάσεις αργότερα στη ζωή.
Αρχικά, η αυτοκριτική εξυπηρετούσε μια προστατευτική λειτουργία, προστατεύοντας από την εμπειρία του πλήρους βάρους του συναισθηματικού πόνου και βοηθώντας στην αντιμετώπιση καταστάσεων όπου τα άτομα αισθάνονταν ανίσχυρα.
Ακριβώς όπως ένα φίλτρο αποκλείει ορισμένα στοιχεία, η αυτοκριτική αποκλείει τα άτομα από το να συνδεθούν με τα υποκείμενα συναισθήματα τους, παρεμποδίζοντας τη διεργασία της υποκείμενης ντροπή τους.
Αντί να επιτρέπει τον γνήσιο αυτοστοχασμό, η αυτοκριτική δημιουργεί μια απόσταση καταστέλλοντας τα συναισθήματα, διαστρεβλώνοντας τις αντιλήψεις και μουδιάζοντας τις αισθήσεις.
Εφόδια
Η αλλαγή ξεκινά όταν τα άτομα αντιμετωπίζουν την ντροπή τους αντί να την αποφεύγουν. Φέρνοντας την ντροπή τους στο φως, μπορεί να την μεταμορφώσουν προκαλώντας προστατευτικό θυμό, θλίψη και αυτοσυμπόνια. Τα άτομα με αυτοκριτική τείνουν να αποσυνδέονται από αυτά τα συναισθήματα. Αντ 'αυτού, πιστεύουν στη σκλήρυνση και την απομάκρυνση από τις προκλήσεις. Ωστόσο, μέσα από την επεξεργασία των επώδυνων συναισθηματικών εμπειριών τους, αναδύεται η αυτοσυμπόνια και ο προστατευτικός θυμός τους. Όταν αξιοποιεί αυτά τα συναισθήματα, το άτομο ευθυγραμμίζεται περισσότερο με τις βασικές του ανάγκες και τα συναισθήματα της αναξιότητας και της κατωτερότητας διαλύονται, αναπτύσσοντας μια ισχυρότερη αίσθηση του εαυτού.
Επεξεργασία του πόνου
Η αυτοκριτική πηγάζει από οδυνηρές εμπειρίες του παρελθόντος. Όταν κάποιος αντιμετωπίζει τον πόνο που συνδέεται με την κριτική, την ταπείνωση ή την εγκατάλειψη, θρηνεί αυτές τις εμπειρίες. Μέσα από τη διαδικασία του πένθους, σταδιακά επουλώνονται οι συναισθηματικές πληγές.
Η Θλίψη και ο πόνος, συστατικά της προσαρμοστικής θλίψης, είναι υγιείς αντιδράσεις στις αντιξοότητες ή την απώλεια. Σε αντίθεση με την αυτολύπηση, το κλαψούρισμα ή την κατάσταση αδυναμίας και απελπισίας – που συχνά συνδέεται με τη θλίψη στη λαϊκή κατανόηση, η προσαρμοστική θλίψη είναι μια φυσική αντίδραση στις προκλήσεις της ζωής. Αυτός ο τύπος θλίψης θυμίζει εμπειρίες όπου τα άτομα αναγνωρίζουν ότι έχουν χάσει ή δεν είχαν ποτέ και τις λαχταρούν: αισθάνονται λύπη για τα χρόνια που περνούν με έναν ακατάλληλο σύντροφο, ζουν μια ζωή που υπαγορεύεται από εξωτερικές επιρροές ενώ παραμελούν προσωπικές επιθυμίες και ανάγκες, αισθάνονται λυπημένοι όταν συνειδητοποιούν την παραμέληση και την κακοποίηση του παρελθόντος και διαιωνίζουν το παρελθόν αντιμετωπίζοντας τον εαυτό τους με σκληρή αυτοκριτική.
Αντί να αξιολογούν αρνητικά τον εαυτό τους και να αισθάνονται ντροπή, η εμπειρία αυτής της θλίψης επιτρέπει στα άτομα να επεξεργαστούν και να αντλήσουν νέο νόημα από τις εμπειρίες τους. Περιλαμβάνει την «απελευθέρωση», την αναγνώριση του αντίκτυπου των συναισθηματικών πληγών και την αναγνώρισή των απωλειών. Τελικά, αυτή η διαδικασία διευκολύνει την αυτοσυμπόνια και την αυτοπροστασία.
Αυτοσυμπόνια
Η αυτοσυμπόνια γίνεται καλύτερα κατανοητή ως συμπόνια που κατευθύνεται προς τα μέσα, ειδικά σε στιγμές πόνου. Περιλαμβάνει την αντιμετώπιση του εαυτού μας με τρυφερότητα, καλοσύνη και φροντίδα και την καλλιέργεια κατανόησης, αυτοσυγχώρεσης και αποδοχής του εαυτού μας ως ατελούς ανθρώπου. Η αποδοχή της αυτοσυμπόνιας δεν σημαίνει ότι η ζωή θα στερηθεί ενδεχόμενων αποτυχιών ή συναισθηματικού πόνου. Αντίθετα, επιτρέπει την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των προκλήσεων. Αναγνωρίζει ότι παρά τις ατέλειες, διαθέτουμε θετικές ιδιότητες και πόρους και επιτρέπει την ανοχή της συναισθηματικής δυσφορίας χωρίς να μουδιάζουμε ή να αποσπάται η προσοχή μας. Αυτή η ευγενική προσέγγιση μας παρακινεί να αναλάβουμε δράση για να ανακουφίσουμε τον πόνο μας και να φροντίσουμε τα πληγωμένα μέρη μέσα μας.
Μια συμπονετική φωνή μεταφέρει κατανόηση προς τις οδυνηρές εμπειρίες μας, όπως «Καταλαβαίνω ότι προσπαθούσες να βρεις κάποιον που σε αγαπούσε», «Έμεινες επειδή ήλπιζες ότι τα πράγματα θα γίνονταν καλύτερα» και «Τα έκανα θάλασσα γιατί δεν ήξερα τίποτα καλύτερο τότε». Η αυτοσυμπόνια ενσαρκώνει «Είμαι άξιος αγάπης και κατανόησης, ακόμα και όταν αγωνίζομαι και κάνω λάθη». Αυτή η συμπονετική στάση είναι το αντίθετο της βάναυσης αυτοκριτικής, ενισχύοντας αποτελεσματικά τη συναισθηματική μας ισορροπία. Η έρευνα δείχνει ότι η αποδοχή του προστατευτικού θυμού είναι ένα άλλο στοιχείο για την ανακούφιση της αυτοκριτικής.
Προστατευτικός θυμός
Τα άτομα που κάνουν αυτοκριτική συχνά βρίσκουν την αίσθηση της αξίας και της αυτοπεποίθησης τους να διαβρώνεται από τον εσωτερικό τους κριτή, καθιστώντας δύσκολο να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Επομένως, τα άτομα με αυτοκριτική πρέπει να μάθουν να είναι δυναμικά με τους επικριτές τους.
Ο προστατευτικός θυμός προκύπτει ως φυσική αντίδραση στο να αδικηθείς, να τραυματιστείς ή να ταπεινωθείς. Σε τέτοιες περιπτώσεις, παρακινεί τα άτομα να αντιμετωπίσουν την κακομεταχείριση, είτε πραγματική είτε εσωτερικευμένη. Σε αντίθεση με την απόρριψη του θυμού, η οποία εκδηλώνεται ως οργή, μίσος, δυσαρέσκεια και απογοήτευση και μετατοπίζει το φταίξιμο στους άλλους, ο προστατευτικός θυμός ενδυναμώνει τα άτομα να διεκδικήσουν τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους, να θέσουν όρια, να δώσουν αρνητική ανατροφοδότηση στον εσωτερικό τους κριτή και να επιβεβαιώσουν το δικαίωμα τους στην ατέλεια και την αυτοφροντίδα.
Η φωνή αυτοπροστασίας, όταν έρχεται αντιμέτωπη με τον εσωτερικό κριτή, ακούγεται σαν «Είμαι θυμωμένος μαζί σου που με σαμποτάρεις συνεχώς», «Έχω κουραστεί από τις ανοησίες σου» και «Δεν χρειάζεται να τα έχω όλα καταλάβει». Παρόμοια με την αυτοσυμπόνια, ο προστατευτικός θυμός περιλαμβάνει λογικές και δικαιολογημένες δηλώσεις, αναγνωρίζοντας την κοινή ανθρωπιά, τους περιορισμούς και τις δυνάμεις κάποιου. Η αυτοπροστασία ενσαρκώνει το «Είμαι μόνο άνθρωπος. Αξίζω αποδοχή και σεβασμό». Η έκφραση του προστατευτικού θυμού χαρακτηρίζεται ως ενεργητική, ισχυρή, ενδυναμωμένη και σταθερή και αισθάνεται επεκτατική στο σώμα.
Καθώς τα άτομα συνδέονται με τον προστατευτικό θυμό τους, αξιοποιούν την ελεύθερη βούληση και τη δύναμή τους. Αρχίζουν να αναγνωρίζουν ότι αξίζουν καλύτερη μεταχείριση και αισθάνονται πιο άξιοι και δικαιούμενοι τις ανάγκες τους.
Πώς να αξιοποιήσετε αυτά τα αντίδοτα;
Ποικίλες πρακτικές είναι διαθέσιμες για την καλλιέργεια της αυτοσυμπόνιας και της αυτοπροστασίας. Αυτές περιλαμβάνουν τη συμμετοχή σε καθοδηγούμενες εικόνες αυτοσυμπόνιας, τη σύνταξη συμπονετικών επιστολών προς τον εαυτό μας, την ανάκληση στιγμών συμπόνιας, τη διατήρηση μιας καθημερινής πρακτικής αυτοεκτίμησης και τον οραματισμό ενός εαυτού με αυτοπεποίθηση και ανθεκτικότητα.
Σύμφωνα με την υποκειμενική μου εμπειρία, η απλή ενασχόληση με πρακτικές αυτοσυμπόνιας και αυτοπροστασίας δεν μείωσε την αυτοκριτική μου.
Ένιωθα σαν να πίεζα τον εαυτό μου να τα κάνει χωρίς να αισθάνομαι πραγματικά συμπόνια ή προστασία προς τον εαυτό μου. Αντ 'αυτού, οι ασφαλείς και επικυρωτικές θεραπευτικές σχέσεις, που συμπληρώνονται από πρακτικές αυτοσυμπόνιας και αυτοπροστασίας, έχουν διευκολύνει τη μετάβαση από μια αρνητική αυτο-αντίληψη σε μια πιο θετική.
Ο μετασχηματισμός της αυτοκριτικής ανεξάρτητα παρουσιάζει προκλήσεις λόγω εσωτερικών εμποδίων, περισπασμών ή παράβλεψης ορισμένων πτυχών. Για παράδειγμα, η αντιμετώπιση συναισθημάτων ντροπής μπορεί να είναι απίστευτα δύσκολη χωρίς τη συμπονετική παρουσία κάποιου που μας συναντά στην κατάσταση της ντροπής μας. Σε μια ασφαλή θεραπευτική σχέση, η πρόσβαση στην ντροπή φέρνει φυσικά συναισθήματα όπως η θλίψη και ο θυμός, τα οποία χρησιμεύουν ως ισχυρά αντίδοτα στις επιβλαβείς συνέπειές της. Κατά συνέπεια, η συμμετοχή στη θεραπεία είναι ένας ισχυρός τρόπος για να μειωθεί η αυτοκριτική και να ενισχυθεί η αυτοσυμπόνια και η αυτοπροστασία, διευκολύνοντας την πρόσβαση σε αυτά τα συναισθήματα ως πόρους για την επούλωση των συναισθηματικών τραυμάτων μας.
Photo by Clay Banks on Unsplash
Μετάφραση- προσαρμογή απ΄το πρωτότυπο What Are the Antidotes to Self-Criticism? - Psychologytoday.com
Ανάρρωση από το Ψυχικό Τραύμα
Τι είναι το ψυχικό τραύμα;
Το ψυχικό τραύμα είναι μια σοβαρή ψυχολογική κατάσταση που προκαλείται από ένα συμβάν ή μια σειρά από συμβάντα τα οποία είναι συνήθως τρομακτικά, ανατριχιαστικά ή βίαια. Το ψυχικό τραύμα μπορεί να προκαλέσει έντονο στρες και να επηρεάσει σοβαρά την καθημερινή ζωή του ατόμου που το βιώνει.
Συμπτώματα του ψυχικού τραύματος
Τα συμπτώματα του ψυχικού τραύματος μπορεί να εκδηλωθούν με διάφορους τρόπους ανάλογα με το άτομο και την ένταση του τραύματος. Κάποια από τα συνηθέστερα συμπτώματα περιλαμβάνουν την αϋπνία, την απώλεια ενδιαφέροντος, την απομόνωση, την ανικανότητα αντιμετώπισης καθημερινών υποχρεώσεων και την αυξημένη ευαισθησία σε στιγμές άγχους ή θλίψης.
Μέθοδοι θεραπείας του ψυχικού τραύματος
Η θεραπεία του ψυχικού τραύματος είναι ένα σημαντικό μέρος της ανάρρωσης και της αντιμετώπισης των συμπτωμάτων. Υπάρχουν διάφορες μέθοδοι θεραπείας που μπορούν να βοηθήσουν τα άτομα που έχουν υποστεί ψυχικό τραύμα. Ας εξετάσουμε μερικές από αυτές τις μεθόδους.
Ψυχοθεραπεία
Η ψυχοθεραπεία ή συμβουλευτική ψυχολογία, είναι μια διαδικασία κατά την οποία ένα άτομο συνεργάζεται με έναν ειδικό ψυχολόγο ή ψυχίατρο για να διεργαστεί τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τη συμπεριφορά του. Μέσω διαφόρων τεχνικών, όπως η συζήτηση και η ενεργητική ακρόαση, η ψυχοθεραπεία βοηθά τα άτομα να αντιμετωπίσουν τα ψυχικά τραύματα και να ανακτήσουν την εσωτερική τους ισορροπία.
EMDR (Επεξεργασία και επανεπεξεργασία μέσω κίνησης των ματιών)
Η EMDR είναι μια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση που χρησιμοποιεί την κίνηση των ματιών για να βοηθήσει τους ανθρώπους να επεξεργαστούν τραυματικές μνήμες. Αυτή η μέθοδος βοηθά τα άτομα να αποκτήσουν μια πιο ισορροπημένη και λιγότερο επώδυνη οπτική για τα τραυματικά γεγονότα.
Θεραπεία έκθεσης
Η θεραπεία έκθεσης είναι μια θεραπευτική τεχνική που βοηθά τα άτομα να αντιμετωπίσουν τα τραυματικά γεγονότα με έναν ελεγχόμενο και ασφαλή τρόπο. Μέσω της σταδιακής και προσεκτικής έκθεσης σε καταστάσεις που συνδέονται με το τραύμα, τα άτομα μαθαίνουν να διαχειρίζονται τις αρνητικές συναισθηματικές αντιδράσεις και να ανακτούν τον έλεγχο.
Φαρμακευτική αγωγή
Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ψυχοθεραπεία μπορεί να συνδυαστεί με φαρμακευτική αγωγή. Οι ψυχίατροι μπορούν να συνταγογραφήσουν φάρμακα που βοηθούν στη διαχείριση των συμπτωμάτων, όπως της κατάθλιψης και της ανησυχίας, που σχετίζονται με το ψυχικό τραύμα.
Σωματική άσκηση και χαλάρωση
Η σωματική άσκηση και η χαλάρωση μπορούν να συμβάλουν στη μείωση του στρες και της έντασης που συνδέεται με το ψυχικό τραύμα. Η τακτική άσκηση, όπως η γιόγκα ή η γυμναστική, μπορεί να βοηθήσει στην εκκένωση του μυαλού και της σωματικής έντασης που συχνά συνοδεύει το ψυχικό τραύμα.
Υποστήριξη από την οικογένεια και τους φίλους
Η υποστήριξη από την οικογένεια και τους φίλους μπορεί να παίξει ένα κρίσιμο ρόλο στην ανάρρωση από ένα ψυχικό τραύμα. Η ανοιχτή και συνεπής επικοινωνία, η συμπαράσταση και η κατανόηση από τους αγαπημένους μπορούν να παρέχουν ένα αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης στο άτομο που αντιμετωπίζει το τραύμα.
Συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης
Οι ομάδες υποστήριξης μπορούν να παρέχουν ένα ασφαλές περιβάλλον όπου οι άνθρωποι που έχουν βιώσει ψυχικά τραύματα μπορούν να μοιραστούν τις εμπειρίες τους και να αντλήσουν στήριξη από άλλους σε παρόμοια κατάσταση. Η συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης μπορεί να δώσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να αισθανθούν λιγότερο μόνοι και απομονωμένοι κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής τους.
Το ψυχικό τραύμα μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή ενός ατόμου, αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιμετωπιστεί και να ξεπεραστεί. Η ψυχοθεραπεία, η φαρμακευτική αγωγή, η σωματική άσκηση, η υποστήριξη από τους αγαπημένους και η συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης είναι μερικοί από τους τρόπους που μπορούν να βοηθήσουν στην ανάρρωση από ένα ψυχικό τραύμα. Είναι σημαντικό να ζητήσει κανείς βοήθεια και υποστήριξη όταν αντιμετωπίζει ένα τέτοιο τραύμα, καθώς η αντιμετώπισή του μπορεί να απαιτήσει εξειδικευμένη βοήθεια.
Εναλλακτικές θεραπείες για το ψυχικό τραύμα
Εκτός από τις παραδοσιακές θεραπευτικές προσεγγίσεις, υπάρχουν και εναλλακτικές μέθοδοι που μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του ψυχικού τραύματος. Ας εξετάσουμε μερικές από αυτές.
Διαλογισμός και πνευματικότητα
Ο διαλογισμός και οι πνευματικές πρακτικές, όπως η προσευχή, η γιόγκα και ο βουδισμός, μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση του ψυχικού τραύματος. Αυτές οι τεχνικές μπορούν να βοηθήσουν στην ενίσχυση της εσωτερικής ηρεμίας, της αυτοσυνειδησίας και της ενδοσκόπησης, παρέχοντας ένα πλαίσιο για την επεξεργασία και την ενσωμάτωση του τραύματος.
Σωματική θεραπεία
Η σωματική θεραπεία, όπως η μασάζ, η χειροπρακτική και η φυσιοθεραπεία, μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των σωματικών επιπτώσεων του ψυχικού τραύματος. Αυτές οι μέθοδοι μπορούν να βελτιώσουν τη σωματική ευεξία, να μειώσουν τον μυϊκό πόνο και την ένταση και να ενισχύσουν την ενέργεια και την κινητικότητα.
Ολιστική προσέγγιση
Για να επιτύχει τα καλύτερα αποτελέσματα, η θεραπεία του ψυχικού τραύματος συχνά απαιτεί μια ολιστική προσέγγιση που συνδυάζει διάφορες μεθόδους. Ένας ειδικός ψυχικής υγείας μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία ενός εξατομικευμένου σχεδίου θεραπείας που λαμβάνει υπόψη τις μοναδικές ανάγκες και προτιμήσεις του κάθε ατόμου.
Πρόληψη του ψυχικού τραύματος
Ενώ η θεραπεία είναι σημαντική για την αντιμετώπιση του ψυχικού τραύματος, η πρόληψη μπορεί επίσης να παίξει καθοριστικό ρόλο. Μέτρα όπως η δημιουργία ασφαλών και υποστηρικτικών περιβαλλόντων, η εκπαίδευση για την αναγνώριση των σημείων του ψυχικού τραύματος και η ενίσχυση της ψυχικής ανθεκτικότητας μπορούν να συμβάλουν στην πρόληψη ή τη μείωση της επίπτωσης του ψυχικού τραύματος.
Το ψυχικό τραύμα είναι ένα σοβαρό ζήτημα που χρειάζεται προσεκτική αντιμετώπιση και θεραπεία. Με τη σωστή υποστήριξη και τις κατάλληλες θεραπευτικές προσεγγίσεις, τα άτομα που έχουν υποστεί ψυχικό τραύμα μπορούν να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα, να ανακτήσουν την ψυχική τους ισορροπία και να οδηγηθούν σε μια πορεία ανάρρωσης και ευεξίας. Είναι σημαντικό να υπάρχει ευρύτερη κατανόηση και ευαισθητοποίηση σχετικά με το ψυχικό τραύμα, ώστε να μπορούν να παρέχονται οι απαραίτητες υπηρεσίες και υποστήριξη σε όσους τις έχουν ανάγκη.
Τι γίνεται στον εγκέφαλο ενός ανθρώπου που πάσχει απο μετατραυματικό σύνδρομο;
Μια νέα έρευνα δείχνει ότι η θεραπεία έκθεσης μπορεί να αντιμετωπίσει το μετατραυματικό σύνδρομο βοηθώντας τους ασθενείς να μετατρέψουν τις τραυματικές αναμνήσεις τους, που υποβάλλονται σε επεξεργασία στον οπίσθιο φλοιό του προσαγωγίου, σε θλιβερές αναμνήσεις, οι οποίες υποβάλλονται σε επεξεργασία στον ιππόκαμπο.
Εκτιμάται ότι ένας στους 11 ενήλικες Αμερικάνους θα βιώσει διαταραχή μετατραυματικού στρες, (PTSD), κατά τη διάρκεια της ζωής του. Το PTSD εμφανίζεται όταν οι άνθρωποι έχουν έντονες και ενοχλητικές σκέψεις και συναισθήματα που σχετίζονται με μια προηγούμενη τραυματική εμπειρία.
Τα συμπτώματα παίρνουν την μορφή εφιαλτών ή αναδρομών στο παρελθόν (flashbacks) και συχνά προκαλούν στους ανθρώπους την αίσηθηση της αναβίωσης του τραυματικού γεγονός. Το PTSD επηρεάζει την ικανότητα ενός ατόμου να λειτουργεί στην καθημερινή ζωή και μπορεί να παραμείνει για χρόνια.
Οι ερευνητές εργάζονται για να κατανοήσουν καλύτερα τι συμβαίνει στους εγκεφάλους των ατόμων με PTSD. Μια πρωτοποριακή νέα μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature Neuroscience δείχνει ότι οι τραυματικές αναμνήσεις λειτουργούν διαφορετικά από τις άλλες αναμνήσεις.
Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Yale κατέγραψαν τις αφηγήσεις από 28 άτομα με PTSD. Οι αφηγήσεις αφορούσαν διάφορες αναμνήσεις – χαρούμενες ή ουδέτερες, λυπημένες και τραυματικές. Οι συμμετέχοντες στη συνέχεια υποβλήθηκαν σε σάρωση εγκεφάλου ενώ άκουγαν τις ηχογραφήσεις τους.
Οι τομογραφίες του εγκεφάλου έδειξαν διαφορές στον τρόπο με τον οποίο οι εγκέφαλοι των συμμετεχόντων επεξεργάζονταν κάθε μία από τις αναμνήσεις τους. Όταν οι συμμετέχοντες άκουγαν θλιβερές αφηγήσεις ήταν ενεργοποιημένος ο Ιππόκαμπος το τμήμα του εγκεφάλου που έχει σημαντικό ρόλο στη μάθηση και τη μνήμη
Όταν άκουγαν τις τραυματικές αναμνήσεις τους, αντίθετα ένα διαφορετικό μέρος του εγκεφάλου τους είχε ενεργοποιηθεί, ο οπίσθιος φλοιός του προσαγωγίου ή PCC. Αυτή η περιοχή εμπλέκεται στη χωρική πλοήγηση και επεξεργασία καθώς και την αυτό-απεικόνιση.
Στην ουσία, οι συμμετέχοντες δεν επεξεργάστηκαν καθόλου τις τραυματικές αναμνήσεις ως αναμνήσεις, αλλά ως εμπειρίες της παρούσας στιγμής.
«Αυτό συνάδει με την ιδέα ότι οι τραυματικές αναμνήσεις δεν βιώνονται ως αναμνήσεις αυτές καθαυτές», δήλωσε ο Ilan Harpaz-Rotem, καθηγητής ψυχιατρικής και ψυχολογίας στην Ιατρική Σχολή του Yale και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. «Αντίθετα, αυτά είναι θραύσματα προηγούμενων γεγονότων, που υποτάσσουν την παρούσα στιγμή για να αποφύγουν την άνεση του ανήκειν στο παρελθόν».
Ένας κοινός τύπος θεραπείας για PTSD είναι η θεραπεία έκθεσης και απευαισθητοποίησης, όπου ένας θεραπευτής βοηθά τον ασθενή να επανεξετάσει τραυματικές αναμνήσεις. Αυτή η νέα έρευνα δείχνει ότι αυτός ο τύπος θεραπείας μπορεί να αντιμετωπίσει το PTSD βοηθώντας τους ασθενείς να μετατρέψουν τις τραυματικές αναμνήσεις τους, που υποβάλλονται σε επεξεργασία στο PCC, σε θλιβερές αναμνήσεις, οι οποίες υποβάλλονται σε επεξεργασία στον ιππόκαμπο. Αυτό επιτρέπει στους ασθενείς να σταματήσουν να αισθάνονται ότι το τραυματικό γεγονός επαναλαμβάνεται στο παρόν και να κατανοήσουν πλήρως ότι είναι μια ανάμνηση.
Η νέα έρευνα απεικόνισης του εγκεφάλου παρέχει πληροφορίες για το πώς λειτουργούν οι τραυματικές μνήμες στον εγκέφαλο και μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε πιο αποτελεσματικές θεραπείες για το ψυχικό τραύμα.
Photo by Anthony Tran on Unsplash
Μετάφραση και προσαρμογή απ’ το πρωτότυπο ” What Happens In the Brain During PTSD?” Psychology Today
Εισαγωγή στο ψυχικό τραύμα
Παρουσίαση στα πλαίσια των εκπαιδευτικών προγραμμάτων των "Συνηχήσεων" για τα στελέχη και τους εργαζόμενους της "ΚΙΒΩΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ."
Αrt: Sixteen intaglio prints from the NY Series (Etchings) by Marina Adams.
Τραυματική εμπειρία
Η εμπειρία επιδέχεται πληθυντικού αριθμού; Υπάρχουν οι εμπειρίες (της εμπειρίας); Αν πάλι προσεγγίσουμε το ζήτημα αντίστροφα, οι εμπειρίες (το πλήθος κάποιων ομοειδών συμβάντων) συγκροτούν άραγε μια ολοκληρωμένη μορφολογικά εμπειρία. Και αν ναι, είναι ισάξια τα συμβάντα που την συναποτελούν;
Μήπως πάλι κάποια συμβάντα μπορούν να οδηγήσουν στην συγκρότηση της εμπειρίας (ως συνολικής μορφής), κάποια άλλα όχι και κάποια τρίτα μπορεί να είναι συμβάντα μιας αναιρετικής ισχύος, αντί συμβάντα ή συμβάντα της αντί εμπειρίας; Άρα και για το ίδιο φαινόμενο μπορεί να υπάρχει μια εμπειρία ως ποιότητα, μια εμπειρία ως συσσώρευση (μεμονωμένων εμπειρικών συμβάντων), καθώς και άλλα συμβάντα που δεν επαληθεύουν την εμπειρία ή επαληθεύουν μια διαφορετική εμπειρία.
Και ποιος είναι ο σκοπός της εμπειρίας; Θα υποθέταμε η γνώση. Και επομένως τα πολλαπλά ομοειδή συμβάντα (αυτόνομα εμπειρικά ή συγκροτημένα στην ολοκληρωμένη μορφή της εμπειρίας) θα υποθέταμε ότι εμπεδώνουν την γνώση. Αντίθετα τα πολλαπλά διαφορετικά σε σχέση με το αρχικό συμβάντα θα τροποποιούσαν την αρχική εμπειρία.
Αν όμως έχουμε καεί μια φορά στο χυλό θα φυσάμε κάθε φορά που ανοίγουμε ένα κύπελλο γιαούρτι!
Κι αν πάλι η εμπειρία μας βοηθάει να διακρίνουμε τις ομοιότητες μεταξύ χυλού και γιαουρτιού δεν μας βοηθάει άραγε να ξεχωρίσουμε εξίσου και τη διαφορετική θερμοκρασία ανάμεσα στα δυο; Αν έχουμε καεί από το χυλό δεν θα φοβόμαστε μόνο τον χυλό αλλά και οτιδήποτε έστω αμυδρά μοιάζει με τον χυλό. Ακόμη και το αθώο γιαούρτι. Και κάθε φορά που θα βρισκόμαστε μπροστά στο δίλημμα (να βάλω στο στόμα μου κάτι που μοιάζει με χυλό ή όχι ) ο εγκέφαλος μας δεν θα κρίνει βάση των εμπειρικών δεδομένων των αισθήσεων του παρόντος, αλλά θα βασίζεται σε μια προ υπάρχουσα αναπαράσταση, η οποία με την σειρά της, στηρίχθηκε σε μια προ υπάρχουσα εμπειρία.
Αν έχουμε καεί είναι η αναπαράσταση του πόνου που μορφοποιεί την εμπειρία όχι η εμπειρία καθ’ αυτή.
Ο τραυματισμένος εγκέφαλος προτιμάει το παρελθόν από το παρόν. Προτιμάει να θυμάται από το να βλέπει και δεν εμπιστεύεται τα αισθητηριακά σήματα που μεταφέρουν το μήνυμα από τα άκρα των δακτύλων και το οπτικό νεύρο.
ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΣΤΟ ΨΥΓΕΙΟ. ΤΟ ΨΥΓΕΙΟ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΟ. ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΟ
Ο εγκέφαλος εσκεμμένα επιλέγει να μην επεξεργαστεί όλη την πληροφορία, γιατί θέτει πάντοτε σε προτεραιότητα την επιβίωση απο την ορθή κρίση.
ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΜΟΙΑΖΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΥΛΟ. Ο ΧΥΛΟΣ ΜΕ ΕΚΑΨΕ. ΤΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΘΑ ΜΕ ΚΑΨΕΙ.
Πόσες φορές θα πηδούσαμε άραγε από τον δέκατο όροφο μιας πολυκατοικίας μέχρι να σιγουρευτούμε πως θα πεθάνουμε; Υποθέτω όσες φορές θα απαιτούσε ο θάνατος μας. Πιθανά στη πρώτη -καθοριστική και ανεπανάληπτη εμπειρία της πτώσης από τέτοιο ύψος. Αυτή είναι μια τελεσίδικα ολοκληρωμένη μορφολογικά εμπειρία που δύσκολα θα βρει τον πληθυντικό της αριθμό ή την αντι εμπειρία της. Και για την οποία δεν θα χρειαστεί ευτυχώς να δοκιμάσουμε μιας και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν έχουμε πιθανά κάποια εγγεγραμμένη εμπειρία να βασιστούμε, αλλά έχουμε την κοινή λογική που μας λέει να μην το επιχειρήσουμε.
Η Εστιασμένη στο Τραύμα Ψυχοθεραπεία
Το τραύμα είναι μια εμπειρία που μπορεί να έχει μακροχρόνιες επιπτώσεις στην ψυχική και συναισθηματική ευεξία του ανθρώπου. Μπορεί να αφήσει το άτομο να αισθάνεται συγκλονισμένο, ανήσυχο και αποσυνδεδεμένο από τον εαυτό τους και τους άλλους. Η εστιασμένη στο τραύμα ψυχοθεραπεία είναι μια εξειδικευμένη προσέγγιση που αναγνωρίζει τις επιπτώσεις του τραύματος και στοχεύει στη δημιουργία ενός ασφαλούς και υποστηρικτικού περιβάλλοντος για θεραπεία.
Τι είναι η Εστιασμένη στο Τραύμα Ψυχοθεραπεία;
Η εστιασμένη στο τραύμα ψυχοθεραπεία είναι μια θεραπευτική προσέγγιση που αναγνωρίζει την επικράτηση και τον αντίκτυπο του τραύματος στη ζωή των ατόμων. Δίνει έμφαση στην ασφάλεια, την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ του θεραπευτή και του πελάτη. Ο στόχος είναι να δοθεί η δυνατότητα στο άτομο να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής του και να οικοδομήσει ανθεκτικότητα.
Σε αντίθεση με την παραδοσιακή θεραπεία, η ψυχοθεραπεία με βάση το τραύμα επικεντρώνεται στην κατανόηση των υποκείμενων αιτιών και επιπτώσεων του τραύματος. Αναγνωρίζει ότι το τραύμα μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορους τρόπους, όπως διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD), άγχος, κατάθλιψη και κατάχρηση ουσιών.
Αρχές της Εστιασμένης στο Τραύμα Ψυχοθεραπείας
Υπάρχουν ορισμένες αρχές που καθοδηγούν την εστιασμένη στο τραύμα ψυχοθεραπεία :
- Ασφάλεια: Δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος όπου το άτομο αισθάνεται άνετα και οτι λαμβάνει υποστήριξη.
- Αξιοπιστία και διαφάνεια: Οικοδόμηση εμπιστοσύνης μέσω σαφούς επικοινωνίας και διατήρησης ορίων.
- Ενδυνάμωση και συνεργασία: Ενθάρρυνση της ενεργού συμμετοχής του ατόμου στη θεραπευτική διαδικασία και σεβασμός της αυτονομίας του.
- Πολιτιστικά, ιστορικά ζητήματα και ζητήματα φύλου: Αναγνώριση και αντιμετώπιση των μοναδικών εμπειριών και αναγκών ατόμων από διαφορετικά υπόβαθρα.
- Ανθεκτικότητα και προσέγγιση βασισμένη στα δυνατά σημεία: Εστίαση στα δυνατά σημεία του ατόμου και προώθηση της ανθεκτικότητας.
Τεχνικές που χρησιμοποιούνται στην Εστιασμένη στο Τραύμα Ψυχοθεραπεία
Η Εστιασμένη στο Τραύμα Ψυχοθεραπεία ενσωματώνει διάφορες εμπειρικά τεκμηριωμένες τεχνικές για την υποστήριξη της επούλωσης και της αποκατάστασης:
- Ψυχοεκπαίδευση: Παροχή πληροφοριών σχετικά με το τραύμα και τις επιπτώσεις του για να βοηθήσει τα άτομα να κατανοήσουν τις εμπειρίες τους.
- Τεχνικές γείωσης: Διδάσκοντας στα άτομα τεχνικές για να παραμείνουν παρόντα και να διαχειριστούν δυσάρεστα συναισθήματα και αναμνήσεις.
- EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing): Μια θεραπευτική προσέγγιση που βοηθά τα άτομα να επεξεργαστούν τραυματικές αναμνήσεις και να μειώσουν τις συναισθηματικές τους επιπτώσεις.
- Μια νέα παρέμβαση που σχετίζεται με το τραύμα ονομάζεται τεχνική Flash, μια σύντομη θεραπευτική διαδικασία που στοχεύει να ανακουφίσει γρήγορα την αγωνία μιας ενοχλητικής μνήμης Manfield et al., 2017
- Εκφραστικές θεραπείες: Χρησιμοποιώντας δημιουργικές διεξόδους όπως η τέχνη, η μουσική και ο χορός εξερευνώνται και να εκφράζονται συναισθήματα που σχετίζονται με το τραύμα.
Τα οφέλη της Εστιασμένης στο Τραύμα Ψυχοθεραπείας
Η εστιασμένη στο τραύμα ψυχοθεραπεία προσφέρει πολλά οφέλη για τα άτομα στο θεραπευτικό τους ταξίδι:
- Αυξημένη αυτογνωσία: Βοηθά τα άτομα να αποκτήσουν εικόνα για τον αντίκτυπο του τραύματος στις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές τους.
- Βελτιωμένες δεξιότητες αντιμετώπισης: Τα άτομα μαθαίνουν αποτελεσματικές στρατηγικές για τη διαχείριση των ερεθισμάτων και τη ρύθμιση των συναισθημάτων τους.
- Ενισχυμένες σχέσεις: Η εστιασμένη στο τραύμα ψυχοθεραπεία μπορεί να βελτιώσει την επικοινωνία και την εμπιστοσύνη στις σχέσεις.
- Μειωμένα συμπτώματα: Μπορεί να ανακουφίσει τα συμπτώματα των διαταραχών που σχετίζονται με το τραύμα, όπως το άγχος και η κατάθλιψη.
- Ενδυνάμωση και ανθεκτικότητα: Τα άτομα αναπτύσσουν μια αίσθηση ενδυνάμωσης και χτίζουν ανθεκτικότητα για να ξεπεράσουν τις αντιξοότητες.
Η εστιασμένη στο τραύμα ψυχοθεραπεία είναι μια συμπονετική και αποτελεσματική προσέγγιση για την επούλωση από το τραύμα. Δημιουργώντας ένα ασφαλές και υποστηρικτικό περιβάλλον, οι θεραπευτές μπορούν να βοηθήσουν τα άτομα να ανακτήσουν τον έλεγχο της ζωής τους και να οικοδομήσουν ανθεκτικότητα. Εάν έχετε βιώσει τραύμα, η αναζήτηση ψυχοθεραπείας εστιασμένης στο τραύμα μπορεί να είναι ένα κρίσιμο βήμα προς την επούλωση και την ανάκτηση της ευημερίας σας.
Photo: Hannah Höch. Study for Man and Machine (Skizze zu Mensch und Maschine). 1921
«Εφηβεία και διατροφικές διαταραχές, ο ρόλος των Social Media στην ανάπτυξη και πυροδότηση της νόσου κατά τη διάρκεια της πανδημίας»
To Ελληνικό Κέντρο Διατροφικών Διαταραχών οργανώνει ενημερωτική εκδήλωση με τίτλο «Μια νέα πανδημία σε εξέλιξη: διατροφικές διαταραχές σε παιδιά και εφήβους» και με επίσημη καλεσμένη τη διεθνώς αναγνωρισμένη καθηγήτρια Ψυχιατρικής, Dr. Laura Hill, στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά.
Πρόγραμμα Ενημερωτικής Ημερίδας «Μια νέα πανδημία σε εξέλιξη: Διατροφικές διαταραχές σε παιδιά και εφήβους»
17.00 -17.05: Χαιρετισμός της Δρ. Μαρίας Τσιάκα, Διευθύντρια Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών
17.05.-18.10: «Ποιοι παράγοντες ευθύνονται για την έναρξη αλλά και την πυροδότηση των Διατροφικών Διαταραχών σε παιδιά και εφήβους, τι πρέπει να γνωρίζουν ειδικοί, εκπαιδευτικοί και γονείς;» – Dr. Laura Hill, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο Ohio State University και Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχιατρικής στο University of California, San Diego.
18.10 -18.45: «Ποιος ο ρόλος της οικογένειας στη διαχείριση και αντιμετώπιση των διατροφικών διαταραχών, σε παιδιά και εφήβους» – Δρ. Μαρίας Τσιάκα, Διευθύντρια Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών
18.45-19.15: «Το μονοπάτι της ανάρρωσης, μια δύσβατη διαδρομή με αίσιο τέλος» Μαρτυρίες ασθενών που ανάρρωσαν από διατροφικές διαταραχές.
19.15-19.30: Διάλειμμα
19.30- 20.00: «Εφηβεία και διατροφικές διαταραχές, ο ρόλος των Social Media στην ανάπτυξη και πυροδότηση της νόσου κατά τη διάρκεια της πανδημίας» Κώστας Μπλέτσος, Ψυχολόγος Παιδοψυχιατρικής Μονάδας Σισμανογλείου Νοσοκομείου, συνεργάτης του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών
20.00-20.20: «Πώς βοήθησα το παιδί μου να νικήσει την νόσο» – Μαρτυρίες γονιών με παιδιά που ανάρρωσαν από διατροφικές διαταραχές.
20.20-20.45: «Η τροφή ως θεραπευτική αγωγή , ποιος ο ρόλος των διαιτολόγων στην θεραπεία των διατροφικών διαταραχών» – Αλεξία Κατσαρού PhD, Διαιτολόγος και Ειρήνη Λυκουρέση MSc Διαιτολόγος, συνεργάτες του Ελληνικού Κέντρου Διατροφικών Διαταραχών.
20.45- 21.00: Ερωτήσεις -Συμπεράσματα -Κλείσιμο
ΙNFO: Παρασκευή 12 Μαΐου στις 17:00, στο αίθριο της Δημοτικής Πινακοθήκης Πειραιά (Παλαιό Ταχυδρομείο, Φίλωνος 29, Πειραιάς). Θα υπάρξουν μαρτυρίες ασθενών και των οικογενειών τους. Είσοδος ελεύθερη.
Συνδιοργάνωση: Ελληνικό Κέντρο Διατροφικών Διαταραχών, Διεύθυνση Παιδείας και Δια Βίου Μάθησης, Διεύθυνση Πολιτισμού του Δήμου Πειραιά, με την αρωγή των εκπαιδευτηρίων «Παιδαγωγική-Birds».
Miss O’Neil in Juliet Drawn, engraved and published by Charles Turner
Το σύνθετο ψυχικό τραύμα και οι διαφορές του απ' το μεμονωμένο τραυματικό γεγονός
Το μεμονωμένο ψυχικό τραύμα σχετίζεται με τη διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD). Οι επιζώντες από σύνθετο ψυχικό τραύμα μπορεί να εμφανίσουν PTSD και διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο να αναπτύξουν PTSD.
Ωστόσο, οι επιπτώσεις του σύνθετου τραύματος είναι πιο εκτεταμένες και εξουθενωτικές από αυτές του PTSD. Τα άτομα με σύνθετο τραύμα συχνά αναπτύσσουν σύνθετη διαταραχή μετατραυματικού στρες (C – PTSD).
Η νέα διάγνωση διευκρινίζει τις διαφορές στις επιπτώσεις μεταξύ PTSD και C-PTSD. Έχουν ήδη προταθεί διαφορετικές θεραπευτικές προσεγγίσεις για τις διαφορετικές κλινικές κατηγορίες (Courtois & Ford, 2009; van der Kolk, 2003).
Η θεραπεία του σύνθετου τραύματος στηρίζεται στις νευροβιολογικές γνώσεις, συμπεριλαμβανομένου του ρόλου του σώματος. Παράλληλα περιλαμβάνει στοιχεία από την ψυχοδυναμική θεραπεία (Howell and Itzkowitz, 2016), τη σωματική θεραπεία (Rothschild, 2017; Levine, 2011; 2015; Fisher and Ogden, 2015), το μοντέλο της δομικής αποσύνδεσης (van der Hart et al., 2016), καθώς και την ενσυνειδητότητα (Briere and Scott, 2012).
Η πρόοδος της τεχνολογίας υποστηρίζει πολλές απο τις υπάρχουσες θεωρίες του τραύματος. Οι σχετικές έρευνες περιλαμβάνουν την μαγνητική τομογραφία (MRI), τις εξετάσεις αίματος και την τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων (σαρώσεις PET).
Εμπειρικές αναλύσεις και δεδομένα απο το κλινικό πεδίο τροφοδοτούν επίσης τη θεραπεία. Για παράδειγμα το συνεργατικό μοντέλο στην ψυχοθεραπεία δρα καταλυτικά στην αποτελεσματικότητα όπως και το ίδιο το σχεσιακό πλαίσιο της θεραπείας (Green & Latchford, 2012; Barkham & Hardy, 2010; Duncan, Miller et al, 2010).Η θεραπεία του σύνθετου τραύματος πρέπει να βασίζεται στη θεραπευτική σχέση, ανεξάρτητα από την μέθοδο που χρησιμοποιείται.
Η αποτελεσματική θεραπεία οφείλει να είναι «από κάτω προς τα πάνω» και «από πάνω προς τα κάτω». Αυτό περιλαμβάνει φυσιολογικές και σωματικές (βασισμένες στο σώμα) προσεγγίσεις, συναισθηματικές και γνωστικές προσεγγίσεις (Ogden, 2006· van der Kolk, 2010· Fosha, 2003).
Το σύνθετο τραύμα διαταράσσει διαφορετικές πτυχές ενός ατόμου καθώς και τις συνδέσεις μεταξύ των πτυχών. Ο στόχος είναι να καλλιεργηθούν οι συνδέσεις μεταξύ αυτών των διαφορετικών πτυχών η επανασύνδεση των συναισθημάτων, των αισθήσεων, της επίγνωσης και των σκέψεων (Cozolino, 2006· Ogden, 2006· Siegel, 1999). Είναι σημαντικό να μπορούμε να εμπλέκουμε τις σχετικές νευροβιολογικές διεργασίες (Fosha, 2003:229). Η αποτελεσματική θεραπεία για το τραύμα περιλαμβάνει τη διευκόλυνση της νευρικής ολοκλήρωσης» (Solomon & Siegel, 2003).
Προσεγγίσεις που βασίζονται στο σώμα π.χ. Η γιόγκα και η ενσυνειδητότητα (mindfulness) μπορούν να βοηθήσουν το σώμα και το μυαλό να επανασυνδεθούν.
Βέλτιστες πρακτικές στη θεραπεία του τραύματος
Τα μεγαλύτερα παγκόσμια Ινστιτούτα για το τραύμα (ISSTD, 2011; ACPTMH, 2007; APA Div.56) συστήνουν την σταδιακή προσέγγιση στη θεραπεία που περιλαμβάνει 3 φάσεις (Cloitre et al., 2011).
- Σταθεροποίηση, παροχή πόρων και αυτορρύθμιση.
- Επεξεργασία τραυματικών αναμνήσεων.
- Ενοποίηση των θεραπευτικών αποτελεσμάτων.
Η πρώτη φάση (ασφάλεια και σταθεροποίηση) είναι κεντρική και θεμελιώδης. Είναι το επίκεντρο της θεραπείας πριν από τις φάσεις 2 και 3 (Courtois και Ford, 2013). Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτές οι φάσεις δεν είναι γραμμικές. Η ασφάλεια πρέπει να εδραιώνεται ξανά και ξανά.
Τα άτομα που έχουν πληγεί από πολύπλοκα τραύματα συχνά δυσκολεύονται να ρυθμίσουν τα επίπεδα της σωματικής τους διέγερσης, τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά τους. Συχνά δυσκολεύονται επίσης να αναστοχαστούν (reflect).
Μελέτες δείχνουν ότι τα άτομα που υποβάλλονται σε θεραπεία για πολύπλοκο τραύμα «μπορεί να αντιδράσουν αρνητικά στις τυπικές θεραπείες για το PTSD και ότι η αποτελεσματική θεραπεία πρέπει να επικεντρώνεται στα ελλείμματα αυτορρύθμισης αντί στην «επεξεργασία του τραύματος» (van der Kolk, 2003:173).Οι περισσότεροι άνθρωποι με πολύπλοκα τραύματα έχουν σοβαρά διασχιστικά συμπτώματα. Οι ασθενείς με διασχιστικά συμπτώματα ανταποκρίνονται λιγότερο καλά στην τυπική ψυχοθεραπεία που βασίζεται στην έκθεση και καλύτερα σε θεραπείες που τους βοηθούν στην αυτοσταθεροποίηση» (Spiegel, 2018).
Για ορισμένους πελάτες, η θεραπεία μπορεί να διαρκέσει για χρόνια ή και δεκαετίες, παρεχόμενη συνεχώς είτε με διαλείποντα τρόπο. Για άλλους, η θεραπεία μπορεί να είναι αρκετά οριοθετημένη, αλλά σπάνια μπορεί να έχει νόημα εάν ολοκληρωθεί σε λιγότερο από 1 ή 2 χρόνια.
Προφανώς, οι στόχοι και η διάρκεια της θεραπείας θα πρέπει να προσαρμόζονται στην ικανότητα, τα κίνητρα και τους πόρους του πελάτη.
Όταν τα εφόδια του πελάτη είναι περιορισμένα, οι παρεμβάσεις κατευθύνονται προς την ασφάλεια, την υποστήριξη, την εκπαίδευση σε συγκεκριμένες δεξιότητες και σε ορισμένες περιπτώσεις, την ψυχοκοινωνική αποκατάσταση και τη διαχείριση κρίσεων» (Courtois et al, 2009:96).
Wassily Kandinsky
Μτφ και προσαρμογή απ’ το πρωτότυπο – Κ. Δ. Μπλέτσος