Οι οργανώσεις αποτελούν κατά βάση κοινωνικά φαινόμενα, τα οποία ως τέτοια διατηρούν μια δική τους δυναμική, η οποία δεν μπορεί άκοπα  να αναχθεί ως το σύνολο των ατομικών συμπεριφορών των ατόμων που τις  αποτελούν.
Η υποσημείωση αυτή αφορά τις σχετικά απλές αναγωγικές σκέψεις της προβολής των ατομικών συμπεριφορών στην ομάδα ή στην αιτιοκρατική σύνδεση μεταξύ ατομικής νόησης και ομαδικής συμπεριφοράς. Τα κοινωνικά  φαινόμενα είναι συνήθως πολύπλοκα και ερμηνεύονται αναλόγως του επιπέδου που εμείς επιλέγουμε να τα ερμηνεύσουμε. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει καθολικός νόμος της συμπεριφοράς.
Στο πρώτο επίπεδο ανάλυσης (το ατομικό) η μελέτη των  γνωστικών μηχανισμών μας προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες κυρίως στο επίπεδο της αντίληψης, της μνήμης και της μάθησης, οι οποίες μας βοηθούν σε διάφορα επίπεδα :

1. Στον τρόπο  παρουσίασης της  πληροφορίας  (σαφής, κατανοητός, χωρίς αμφισημίες).

2. Στο να αντιληφθούμε  ότι τα γνωστικά σφάλματα και οι διαφορετικές αντιλήψεις μπορεί να είναι παράγοντες σύγκρουσης.

3. Η πληροφορία είναι καλό να παρουσιάζεται  ανάλογα με το άτομο στο οποίο απευθύνεται (μορφωτικό επίπεδο, εμπειρία, κουλτούρα).

4. Στη χρήση των σύγχρονων ψυχολογικών πορισμάτων στη  σύνταξη  εκπαιδευτικών προγραμμάτων (κωδικοποίηση της γνώσης, συμμετοχή των αισθήσεων, μέγιστος αριθμός στοιχείων της μνήμης εργασίας, ομαδική εργασία κλπ).

5. Στην εφαρμογή μεθόδων καινοτόμου-δημιουργικής σκέψης (brain storming).

6. Στην αξία της επικέντρωσης στα σημαντικά (ως αποτέλεσμα των περιορισμένων  γνωστικών  πόρων).

7. Στην  αξία της ανάπαυσης και της ξεκούρασης του εργαζόμενου.

8. Στην  ανάγκη για περιβάλλον με λιγότερο stress.

9. Στην αναγνώριση της  σχετικότητας των γνώσεων (και την  εξ αυτής αμφισβήτηση της εξουσίας μας)