Ανακάλυψη του Προβλήματος-Επινόηση του Προβλήματος

Κάποιος σχηματίζει την εντύπωση ότι “κάτι δεν πάει καλά” κατά την παρατήρηση της συμπεριφοράς ενός άλλου μέλους της οικογένειας ή κατά την παρατήρηση του ίδιου του του εαυτού.

Δημιουργία ενός συστήματος επικοινωνίας που καθορίζεται από το Πρόβλημα

Η εντύπωση αυτή διαδίδεται κατά την επικοινωνία με άλλους ώστε το πρόβλημα να καθίσταται το κύριο περιεχόμενο και το επίκεντρο των επικοινωνιακών σχέσεων των συμμετεχόντων. Η συλλογική προσοχή όλο και περισσότερο επικεντρώνεται σε αυτό που δεν “πάει καλά”. 

Εξήγηση του προβλήματος

Αναζητείται, εντοπίζεται και συζητείται μια εξήγηση για το πρόβλημα, η οποία είναι τόσο εύλογη ώστε να επιβιώνει, αφετέρου όμως δεν προσφέρει κανένα εφικτό τρόπο επίλυσης του.
Εξηγήσεις του τύπου “το παρελθόν ως πεπρωμένο”,σύμφωνα με τις οποίες μη αναστρέψιμα συμβάντα του παρελθόντος (πχ τραύμα της παιδική ηλικίας, τα γονίδια κλπ), ασκούν καθοριστική επιρροή στο υφιστάμενο πρόβλημα “είναι ψυχικά ανισόρροπος”.
Εξηγήσεις μέσω των οποίων ενοχοποιούνται λεκτικά για πολύπλοκα δι ανθρώπινα προβλήματα τα ατομικά χαρακτηριστικά ενός μεμονωμένου συμμετέχοντα, στον οποίο μάλιστα αρνούνται την ικανότητα ή τη θέληση για επίλυση των προβλημάτων “είναι ένα κακό παιδί-κακό από τη φύση του”
Εξηγήσεις, σύμφωνα με τις οποίες όλοι οι συμμετέχοντες στο πρόβλημα θεωρούνται αβοήθητοι και οι οποίοι αποδίδουν την ικανότητα επίλυσης σε κάποια ανώτερη δύναμη (στο υπουργείο,το σύστημα, στους ειδικούς κλπ) 

Ενέργειες που σταθεροποιούν το Πρόβλημα

Όλοι οι συμμετέχοντες συμπεριφέρονται διαρκώς σαν να μην υπήρχε διέξοδος από το το πρόβλημα ή σαν να βρισκόταν η λύση αποκλειστικά στα χέρια κάποιων άλλων ατόμων.
Εδώ φαίνεται η δύναμη των περιγραφών. Διότι η  γλώσσα μας παρασύρει να μην βλέπουμε λύσεις- ή μια μόνο και μοναδική λύση-τότε δεν μπορούν να βρεθούν νέοι, δημιουργικοί τρόποι επίλυσης. Στις μακροχρόνιες σχέσεις υιοθετούνται  συχνά ιδιαίτερα ισχυρές συμμετρικές ή συμπληρωματικές σχέσεις οι οποίες ενισχύονται και σταθεροποιούνται αμοιβαία.
Με την πάροδο του χρόνου η συμπεριφορές παγιώνονται και οδηγούν σε ταμπέλες του στύλ απροσάρμοστος, απείθαρχος, διασπαστικός κλπ (Schlippe and Schgweitzer, 2008).