Η επίγνωση του εαυτού προϋποθέτει την επίγνωση των αιτιών της συμπεριφοράς, την επίγνωση των αποτελεσμάτων της, αλλά και την επίγνωση της αιτιακής κατεύθυνσης της συνάφειας που διασαφινίζει τα αίτια απ’ τα αιτιατά.
Η αληθινή επίγνωση του εαυτού -πέρα απο κάθε υπερβατική λογική- με δυσκολία θα πορευτεί την ολισθηρή ατραπό της μεταφυσικής και της μαγείας χωρίς να καταφύγει σε πυθιακής σύλληψης εικοτολογίες για το είναι και το γίγνεσθαι του εσωτερικου μας κόσμου.
Επίστρεφοντας απ τις ονειρώδεις περιπλανήσεις μας οφείλουμε επιτέλους ρελιστικα να διερευνήσουμε την νομοτελειακά απροσδιόριστη φύση μας, οχι πλέον για να την καταλάβουμε (και επομένως να την ελέγξουμε), αλλα κυρίως για να διευρίνουμε την ανοχής μας στη θεμελιώδη υπαρξιακή μας αβεβαιότητα.
Χρησιμοποιώντας λιγότερο η περισσότερο αυθαίρετες ερμηνείες, υποθέσεις και σενάρια, μεταχειριζόμενοι με σύνεση τα εργαλεία της αδύναμης μας επιστήμης και κυρίως παραδεχόμενοι την δυσκολία μας να εξηγήσουμε πλήρως και να προβλέψουμε επακριβώς, ας παραμείνουμε τουλάχιστον διαθέσιμοι και περίεργοι σε νέους χώρους και νεους δρόμους νοημάτων και των συμβολισμών πλαισίωσης του αδιανόητου των ανθρωπίνων
καταστάσεων.
Γιατί η εσωτερική μας πραγματικότητα ανάγεται στον μοναδικό ίσως οικουμενικό νόμο της συμπεριφοράς, την υποκειμενική αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας.