Υπάρχουν δυο θεμελιώδης αρχές της Pop psychology!

Το «μην βάζεις όρια στην επιθυμία σου», το οποίο μεταφράζεται ως ζήσε χαοτικά και ανεύθυνα γιατί είσαι πλάσμα της μετα- εποχής των αφηγημάτων, του αποθησαυρισμού των εμπειριών (ως διηγηματικών αναμνήσεων ), καθόσον ο man (ανεξαρτήτου φύλου) του μέλλοντος μας θα είναι εκείνος/εκείνη που θα εχει κάνει τα περισσότερα, όχι τα σημαντικά ή όσα είχαν εντέλει για εκείνη/εκείνον κάποιο νόημα.

Το «βάλε όρια στους άλλους» είναι η επόμενη φάση που μεταφράζεται ως ύψωσε αδιαπέραστα τείχη προστασίας της ευτυχίας που συσσώρευσες ως αντικείμενο και ως ανάμνηση στην πρώτη φάση, με σκοπό να την καταναλώσεις με την ησυχία σου και χωρίς να εκτίθεσαι τους περισπασμούς των ενοχλητικών αλλων γύρω σου.

Γιατί το μέγιστο (για να μην πω το αποκλειστικό καθήκον) του σύγχρονου ανθρώπου, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται απ’ την κυρίαρχη στις μέρες μας pop psychology, είναι η εμμονική αναζήτηση της ευτυχίας με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος (ακόμη κι αν το κόστος εξαργυρώνεται με δυστυχία).

Αυτές οι διαδοχικές φάσεις της ανθρώπινης κατάστασης μπορεί να διαρκούν από λεπτά της ώρας μέχρι αιώνες αν και εχω την αίσθηση ότι στους περισσότερους από εμάς ενεργοποιούνται ταυτόχρονα.