Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες έκθαμβος την ευκολία με την οποία συνάδελφοι μου ψυχολόγοι και ψυχίατροι / θεραπευτές περιδιαβαίνουν τα κανάλια συνεντευξιαζόμενοι προσφέροντας εύκολες και αδούλευτες λύσεις, αναπλαισιώνοντας άκαιρα μια πολύπλοκη και αβέβαια κατάσταση, προσφέροντας αφειδώς την εμπειρογνωμοσύνη του “ειδικού” στα αχόρταγα αυτιά όσων χρειάζονται μια “συμβουλή”, ένα μαγικό χάπι για να αντέξουν το άγχος και την αβεβαιότητα της πρωτόγνωρης συγκυρίας που ζούμε.
Κανένας τους δεν μιλάει με ειλικρίνεια για την άγνοια του, κανένας δεν αναφέρεται στο οφθαλμοφανές!
Δεν ξέρουμε τίποτα, όλοι μαζί βιώνουμε μια εντελώς πρωτόγνωρη συνθήκη. Μαθαίνουμε φυσικά όσο περνάει ο χρόνος και οι επιπτώσεις της πανδημίας (άρα και η γνώση μας) συσσωρεύονται. Μη εποικοδομητική κατά την άποψη μου στάση που προέρχεται από μια επιδερμική αναπαραγωγή των πορισμάτων της “θετικής” ψυχολογίας, ενός κυρίαρχου τα τελευταία χρόνια επιστημονικού μοντέλου κατανόησης της ανθρώπινης εμπειρίας που δίνει μικρή σημασία στο πλαίσιο που δημιουργούνται τα ατομικά – ψυχολογικά φαινόμενα. Άλλα το πλαίσιο αποσαφηνίζει και νοηματοδοτεί τις συμπεριφορές. Και η παγκόσμια κρίση εξαιτίας του Covid-19 κινδυνεύει να γίνει από μια ευκαιρία αλληλεγγύης και αναστοχασμού μια αφορμή για ακόμη μεγαλύτερη ατομικοποίηση, αποσύνδεση και απόσταση (φυσική και κοινωνική). Ακόμη κι ο περιβόητος χρόνος “μαζί” δεν συναινεί αναγκαστικά προς μια νέα οικογενειακή συνθήκη συνύπαρξης στο βαθμό που οι καθημερινές συνήθειες δύσκολα μεταβάλλονται και περισσότερο προσαρμόζονται στις συνθήκες της καραντίνας .
Η στέρηση της ελευθερίας όταν δεν είναι εθελουσία είναι μια μορφή απώλειας μια μορφή θλίψης και πένθους.
Επίσης απώλειες θα προκύψουν απ’ τις οικονομικές συνέπειες της πανδημίας. Επί του παρόντος είμαστε,κάπου μεταξύ της φάσης άρνησης και θυμού, των σταδίων του πένθους. Κλινικά ίσως δεν παρατηρούμε τίποτα το ιδιαίτερο (ακόμη) και η συσσωρευμένη εμπειρία και η έρευνα του παρελθόντος για τις κρίσεις μας βοηθά να καταλάβουμε την (βραχεία) αλλά ευεργετική δράση του συμπαθητικού νευρικού συστήματος στην ψυχική ανθεκτικότητα και επομένως μας βοηθάει να κάνουμε λογικές αναγωγές και γόνιμες υποθέσεις για το τι μέλει γενέσθαι.
Είμαστε στην μέση ενός πολέμου. Πολεμάμε! Αυτό στην παρούσα φάση είναι αρκετό για την ψυχική μας τόνωση. Είμαστε πολεμιστές, αυτό μπορούμε, αυτό κάνουμε!
Ιδιαίτερα οι άνθρωποι που βρίσκονται αποκλεισμένοι σε σπίτια οδύνης, βίας και κακοποίησης μονάχοι με τα φαντάσματα και τις σκιές του παρελθόντος με τις στερήσεις του παρόντος και τις ανασφάλειες του μέλλοντος.Όσο για τους ειδικούς της ψυχής θα είμαστε στο επόμενο ανάχωμα της “άμυνας” όταν οι Παθολόγοι/Πνευμονολόγοι και οι Νοσηλευτές/τριες ολοκληρώσουν την δουλειά τους. Υ.Γ Για όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για τις ψυχολογικές πρώτες βοήθειες μπορούν να πάρουν ενδιαφέρουσες ιδέες απ τη ιστοσελίδα του W.H.Ohttps://apps.who.int/iris/bitstream/handle/10665/102380/9789241548618_eng.pdf;jsessionid=DA8077A6D922D5497FB501BAE381478C?sequence=1